Riethoven
Rocks
Zaal De Sleutel, Riethoven (NL) - 28 september 2013
De maand
september wordt in Riethoven steevast geassocieerd met rockabilly en
rock-'n-roll en dat was dit jaar niet anders. Ook nu weer was zaal De
Sleutel de ideale plek voor dit fiftiesfestijn. Organisator Johan van
Meurs bokste andermaal weer een internationale affiche in mekaar, waar
muzikale kwaliteit topprioriteit was. Tegen de klok van achten liep de
zaal reeds lekker vol met vetkuiven, leren jacks en petticoats, zodat
het feest kon beginnen…
De
Nederlandse Hi-Tombs mochten deze 11de
editie op gang trekken. Deze band die we regelmatig ook op Belgische
podia aan het werk zagen, behoort ontegensprekelijk tot de top van wat
onze Noorderburen op vlak van rockabilly te bieden hebben. Hun set was
een bloemlezing van klassiekers, waaronder 'All By Myself', 'Flatback
Cadillac' maar vooral een knappe interpretatie van 'Sneaky Pete'.
Bovendien nemen zowel bassist Mike als ritmegitarist Frank de
zangpartijen voor hun rekening, waardoor hun set vocaal erg goed
scoorde. En dan mogen we zeker Fredo op leadgitaar niet vergeten, want
wat hij uit zijn snarenplank toverde was subliem.
Vertegenwoordigde
vorig jaar Lou Cifer de Duitse kleuren, dan was het deze editie de beurt
aan Cable Bugs. Hun muziek is een mix van rock-'n-roll,
rockabilly en rhythm and blues en is daardoor wel vrij uniek. De band
doopt hun genre bugabilly wat eigenlijk nog niet zo een slechte
definitie is. Onmiddellijk schakelde Cable Bugs een versnelling hoger en
kreeg de gitaar meer ruimte en vooral meer volume. Ook beschikken deze
Duitsers over de gave om een klassieker als Jackie Wilsons 'Reet Petite'
naar hun hand te zetten. Eigenlijk vinden wij meestal dat men best de
handen kan afhouden van zulke songs, maar zoals Cable Bugs deze klus
klaarde, wekte het enkel maar bewondering.
België stuurde Smooth & The Bully Boys.
Misschien nog niet volledig doorgebroken in Vlaanderen,
maar in het Waalse landsgedeelte en in Luxemburg zijn zij vast geen
onbekenden. Smooth, met zilverkleurig vest heeft een enorme
podiumpresence, en de staande drummer met de beperkte drumkit dreef onze
gedachten al vlug richting Stray Cats. En ook het repertoire neigde
duidelijk naar de neo-rockabilly met sporadisch zelfs een knipoog naar
psychobilly. Of het nu eigen songs of klassiekers als Perkins 'Matchbox'
of 'Mystery Train' betrof, steeds was de neo-rockabillystempel duidelijk
aanwezig. Zeker een band met een eigen gezicht!
Naast
The Jets, die trouwens vorig jaar op de affiche van Rocks stonden,
behoort ook Restless tot de top van de Engelse rock-'n-rollscene.
Reeds meer dan dertig jaren draagt dit trio het geluid van de fifties
uit. Het klakkeloos kopiëren van de songs uit de hoogdagen van het genre
ligt niet in de aard van deze mannen. Niet alleen wijkt hun
repertoirekeuze af van wat de meeste bands die hun hart verpand hebben
aan de muziek van de jaren vijftig presenteren, maar ook hoe zij die
muziek aanpakken is vrij uniek. Zo hoorden we een versie van '16 Tons'
die in een mum van tijd voor kippenvel zorgde, en de gitaarsolo's die
'Money Honey' en 'Baby Please Don't Go' opsmukten, waren van een zelden
gehoord niveau. Het hoeft geen betoog dat deze gasten zonder bisnummers
niet terug de plas over mochten.
Het was
reeds ver over middernacht toen de laatste noten vielen over dit erg
gezellig en kwalitatief hoogstaand festival. Bedankt en... see you next
year!
Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To
The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift
voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we
u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies,
boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee?
Klik hier voor meer info.