De laatste keer dat ik Jimmy Thackery live mocht aanschouwen was in 2008 op het helaas teloorgegane Pajot Bluesfestival in Galmaarden. Getuige daarvan is de sticker die nog steeds fier prijkt op een drumcase. Het is zowaar een collectors item. Op de elfde editie van Pajot Blues liet Thackery, die samen met Mark Wenner The Nighthawks oprichtte, een degelijke indruk. We keken dus reikhalzend en met volle verwachting uit naar wat de inmiddels 60-jarige gitaarvirtuoos nog in petto had. Vorig jaar had Thackery nog een nieuw album 'As Live As It Gets' in de winkelrekken. En die zou hij in Zingem komen promoten...

Stipt op tijd soleerde Jimmy Thackery meteen een lange introductie die geleidelijk over ging in het vocale 'Take My Blues'. Het was de voorbode van wat één lange set instrumentale nummers zou worden. Uitgesponnen solo's vloeiden rijkelijk over de hoofden van alweer een zeer goed bevolkte zaal. Met een stevige backing van bassist Mark 'Bam Bam' Bumgarner en George 'Bumpy Rhodes' Sheppard achter het drumstel, beheerst Jimmy nog steeds die vingervlugheid op zijn afgebladderde Fendergitaar. The Drivers zijn een goed geoliede machine en hebben maar een oogwenk van de meester nodig om een volgend gestroomlijnd muziekstuk te verwerken. De weinig converserende Thackery houdt het vooral bij 'thank you' en 'we have cd's in the back' en drijft naadloos de ellenlange solo's naar absolute hoogtepunten. Het is ook een kunst.

Amper vijf nummers later sloot hij het eerste uur af met de oplopende riffs van 'Hobart's Blues'. Thackery was nooit een van de sterkste zangers, maar hij weet het verdomd wel heel goed te verbergen. Het eerste deel was een reis door ophitsende blues- en rockriffs, die veel fans naar adem deden happen, zich afvragend wanneer de instrumentale hooks zouden stoppen.

Na een kort plas- en drankpauze had de tweede set - gelukkig- een meer blues georiënteerde playlist. Thackery opende alweer met het vocaal veelzijdige 'Feel The Heart', om al snel te vervallen in instrumentale bluesrockarrangementen en boogiemelodieën. Heel toepasselijk voor de avond was dan ook de Shadowsklassieker 'Apache'. Het einde breide hij uit het Amerikaanse volkslied 'Star Spangled Banner' en 'Red House' van Jimi Hendrix. Als toegift serveerde Jimmy 'Hang Up And Drive', met een vette knipoog naar Stevie Ray Vaughan. Met Thackery's gedreven bluesrock hadden wij uiteindelijk toch een gevoel dat dicht bij euforie aanleunde.

Philip Verhaege

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies