Het
gezellige gratis bluesfestival Swing Wespelaar was het weekend van 16
tot 18 augustus aan de 26ste editie toe. En na de erg geslaagde zilveren
editie van vorig jaar had de organisatie ook dit jaar weer voor een
hoogst interessante affiche gezorgd. Zo waren, bijvoorbeeld, op vrijdag
de Keith Dunn Band, de Ierse Grainne Duffy en Doghouse Sam & His
Magnatones uitgenodigd om het het talrijk opgekomen publiek zo goed
mogelijk naar de zin te maken. En voor de zaterdag waren The Blues
Vision, Eddie Martin, Jo Harman, Sugar Blue, The Delta Saints en John
Mayall gecontracteerd.
vrijdag 16 augustus
Dat
het niet altijd van ver moet komen of veel geld moet kosten (?) bewezen
onze eigen Doghouse Sam & His Magnatones in overvloedige mate.
Met drie zijn ze op het podium, maar ze klinken alsof ze met vijf of zes
zijn. En wat Sam dan wel te bieden heeft? In hoofdzaak 'good time'
blues: straight blues, wat boogie, wat Mississippi, een beetje samba,
een beetje rock en rockabilly en ook wel wat swing. Kortom een set die
nooit verveelt en het dankbare publiek kon dit hogelijk appreciëren.
Vooral de afsluiter met Sam op de Kellogg's Cornflakes-gitaar deed het
hem bij de massa. Sam mocht openen, maar voor ons was hij, na enig
afweegwerk, het beste van die vrijdag.
Heel
wat minder enthousiast en lyrisch kunnen we, als bluesliefhebber, zijn
over de set van de jonge deerne Grainne Duffy. We deden ons best,
maar… we geraakten maar niet onder de indruk van haar rock-pop-folkset.
Grainne is Ierse en misschien daardoor klonk haar 'blues' misschien een
beetje te fel 'folky'. Op Dranouter zou Grainne wellicht hoog hebben
gescoord, maar niet in Wespelaar en dat was ook wel te merken aan de
vrij lauwe reacties van het publiek. Grainne durft wel eens vergeleken
worden met Rory Gallagher, maar dat vinden wij er wel een tikkeltje
over. Na 35 minuten toch ook een slow blues en die was wél goed. Dus… ze
kan het, maar waarom niet meer van dat op Wespelaar?
De
'echte' blues, wat heet?, kregen we later op de avond van de Keith
Dunn Band. 'Stomping' blues, gelardeerd met wat John Lee Hooker en
Muddy Waters werd ons deel. Keith zorgde al dadelijk voor die 'vettige'
sound die duidelijk hoort bij de zweterige 'juke joints' en rokerige
clubs. Die 'galmende' gitaar en die donkere harp zouden die misschien
geleend kunnen zijn bij… Slim 'Scratch My Back' Harpo? En, o ja, Keith
zingt daarenboven ook aardig, dat zouden we nog vergeten. Maar dat
wisten de liefhebbers uiteraard al lang.
zaterdag 17 augustus
Volgens sommige bronnen zouden 10.000 liefhebbers zaterdag opgekomen
zijn om John Mayall, de 'godfather' van de Britse blues, nog eens aan
het werk te zien, én te horen vooral. Dit lijkt ons, met ons
inschattingsvermogen, een tikkeltje overdreven, maar feit is dat je op
zaterdagavond in Wespelaar, bijna letterlijk, over de koppen kon lopen.
Met andere woorden, het marktplein, of wat daarvoor moet doorgaan, en
aanpalende straten, zagen, zeker bij avond, zwart van het volk. Op een
bepaald moment was het… 'terrein' overvol en moest de organisatie
beslissen om geen volk meer toe te laten. Een uitstapje naar de wc,
bijvoorbeeld, was bijna een Indiana Jones-avontuur. Tijdig vertrekken
was de 'boodschap'.
Maar
nu we het toch over John Mayall hebben. John 'wat je zelf doet,
doe je beter' Mayall nam uitgebreid de tijd om zijn instrumenten te…
stemmen. Zodanig zelfs dat een (klein) deel van het publiek serieus
ongeduldig werd en afkeurend gefluit liet horen. (Die zijn nooit naar
Jazz Bilzen geweest zeker!? LOL!!) John, niet de beste zanger en
instrumentalist, vinden wij nog altijd, is bijna tachtig, jawel, en kan
uit een quasi onuitputtelijke voorraad hits en hitjes kiezen. John heeft
zich altijd met de beste gitaristen weten te omringen en met Rocky Athas
(Texas) heeft hij weer de perfecte sideman naast zich. 'The Sum Of
Something', 'Parchman Farm', 'Dirty Water', 'Gimme One More Day', 'Congo
Square' waren een greepje uit de aangereikte snoepjes. John (en band)
speelden een goede set, niet adembenemend spectaculair, maar gewoon…
goed, en veel meer hoeft dat eigenlijk ook weer niet te zijn.
Even voordien hadden The Delta Saints, uit Nashville, hun duivels
ontbonden. We hebben de Saints de laatste tijd al een aantal keren
gezien en hun podiumshow is wervelend enthousiast, maar wij hebben er
toch een beetje moeite mee om deze 'jonge honden' onvoorwaardelijk goed
te vinden. Dit lijkt ons 'blues' (?) door de jeugd voor de jeugd.
Waarmee we niet gezegd willen hebben dat een… ouder publiek niet van hun
show kan genieten, integendeel. Hun eerder rockende blues, soms op het
randje van de bluesrock, werkt heel aanstekelijk en adrenaline
verhogend, althans bij een groot deel van het bijwijlen serieus
uitgelaten publiek.
De,
voor ons dan, beste 'blues' kwam op zaterdag misschien wel van Sugar
Blue. Deze harmonicawizz speelde een heel intense set met blues,
uiteraard, wat funk en een streep rock. Hij gunt zijn publiek weinig
tijd om op adem te komen, want hij dendert met een sneltreinvaart door
zijn setlist. Zodanig zelfs dat zijn jonge echtgenote Ilaria Lantieri,
op bas, hem nauwelijks kan bijhouden. Een beetje storend, toch wel, de
na een tijdje irritante vraag: “How you all doing?”. “We're good, Sugar,
we're good!”. Als pièce de résistance perst Sugar er een dertien minuten
durende versie van 'Hooche Coochie Man' uit met een aantal, soms over
the top, harmonicafantasietjes. Niet onmiddellijk helemaal onze meug,
but then again, who are we?
Van
de Britse Jo Harman hadden we nog nooit gehoord. In hotpants en
shades probeert zij het publiek van haar kunnen te overtuigen. Miss
Harman heeft een goede stem die heel af en toe een heel klein beetje aan
Janis Joplin doet denken. En of ze ook wat blues deed, willen jullie
weten? Wel, eigenlijk niet (veel). Haar set leunde veel meer bij de rock
en pop aan dan bij de blues. Is Jo representatief voor de hedendaagse
Britse blues? Wij hopen het niet. Ook uit Groot Brittannië overgevaren,
maar uren te laat: Eddie Martin. Zoveel te laat dat hij nog
welgeteld twintig minuten podiumtijd kreeg. Eddie heeft nog wél voeling
met die typische, toch wel aparte, stevige Britse blues, maar dat kon
hij op Swing dus maar heel beperkt laten horen. Volgende keer op tijd
komen, Eddie!
Opener
van zaterdag was The Blues Vision, een interessant trio jonge
mensen dat op Swing de kans kreeg, als dat dan nog nodig was, om te
laten horen wat ze in hun mars hebben. En dat is, jawel, toch heel wat.
Let wel, je bent jong, je wil wat en je hebt het niet zo begrepen op al
die 'duffe' oude stuff, dan is de sprong naar de iets meer rockende
blues niet zo heel groot. Leuke band, die oud en nieuw versmolten tot
een voor iedereen aanvaardbare mix. Voor ons soms een beetje veel aan de
(te) stevige kant, maar al bij een knappe prestatie van een band die
toch wel 'visie' heeft op de blues.
Jean Bervoets
zondag 18 augustus
Terwijl
de regen met bakken uit de lucht viel, zetten wij koers richting
Wespelaar. Hoe dichter wij het Vlaams Brabantse dorpje naderden, hoe
vaker wij de snelheid van de ruitenwissers moesten bijsturen. Werkten ze
aanvankelijk nog op volle kracht, dan werden ze langzaam maar zeker
teruggeschroefd naar de lagere stand om tenslotte in interval te
eindigen. En dat de weergoden Swing duidelijk in hun hart droegen werd
al vlug duidelijk.
The John Henry Orchestra had nog maar net de instrumenten gestemd
of de eerste zonnestralen boorden zich reeds een weg door het wolkendek.
Jan Jaspers en Henk Van der Sypt gaven tijdens hun set een mooi staaltje
weg van hoe je als duo toch als een volledig orkest kan klinken. Deze
gasten zijn niet alleen fervente boogielovers, maar bovendien strooiden
zij deze aanstekelijke muziekvorm, door middel van werk van o.a. Free,
Hooker, Canned Heat, CCR en Stones, met enthousiasme uit. Puike set!
Met
hun recente 'Fast Cars, Guitars, Tattoos & Scars' heeft Voodoo Swing
zich daadwerkelijk bij de top van de rockabillybands gevoegd. Dit
trio bestaande uit Shorty Kreutz (gtr, voc.), Tommy Collins (contrabas)
en Leeroy Nelson (drums) reeg de hoogtepunten aan mekaar alsof het niks
was. Met songs als 'Down The Oak', 'Chasin' The Devils Hotrod', 'Better
Be Changing Your Ways' en het van Cash geleende 'Folsom Prison' kregen
deze gasten uit Phoenix het publiek moeiteloos op hun hand. Alhoewel
Voodoo Swing sterk aanleunt bij de oorspronkelijke rockabillybands uit
de fifties, hebben zij het talent om een geheel eigentijds geluid neer
te zetten. Het feit dat Shorty Kreutz wordt gesponsord door dé
gitaarfabrikant voor de rockabillygitarist, nl. Gretsch, spreekt voor
zichzelf. Het groot aantal cd's en t shirts dat de band na afloop van
hun optreden verkocht was de kers op de taart voor Voodoo Swing.
The
Charlie Morris Band kreeg de moeilijke opdracht om het hoge niveau
dat de vorige bands hadden gecreëerd aan te houden. Morris, een naar
Zwitserland uitgeweken Amerikaan schoot echter danig tekort. Zowel zijn
moderne elektrische blues als zijn gitaarspel en zang konden niet echt
overtuigen. Als achtergrondmuziek was dit nog te pruimen, maar zijn
rustig voortkabbelende set klonk niet aanstekelijk genoeg om ons bij de
les te houden.
Wie
wel wist hoe je het publiek moest bespelen was de Amerikaanse Kirsten
Thien. Vanaf de eerste noten had zij contact met de massa. Een
contact dat zij nog verder uitbouwde door middel van haar dialogen en
vooral met haar versie van Elvin Bishops 'Fooled Around And Fell In
Love' dat het publiek luidkeels meezong. Het repertoire van deze
roodharige New Yorkse balanceert tussen blues en de betere pop. In dit
laatste genre wordt ze vaak vergeleken met Sheryl Crow, en dat is
geenszins een slechte vergelijking. Na afloop nam Kirsten ruim de tijd
voor haar voornamelijk mannelijke fans, die dolgraag met haar op de foto
wilden, al hadden wij de indruk dat dit voor sommigen nog niet voldoende
was.
Aan een reeds ruim drie decennia durende carrière en een waslijst aan
albums herken je de ware artiesten. Wel, afsluiter Joe Louis Walker
is er zo eentje. Trouwens onlangs voegde hij aan zijn opname in de Blues
Hall Of Fame nog een Livin' Blues Award toe voor zijn album 'Hel
lfire'.
Walker, briljant gitarist en zanger, maakte een enorme indruk. Zijn
repertoire dat door de jaren heen evolueerde van het ietwat klassiekere
blueswerk naar het modernere, was zonder meer de garantie voor een erg
gevarieerde set, waar vooral zijn 'In The Morning' een diepe indruk
naliet. Met Joe Louis Walker koos de organisatie andermaal voor een
afsluiter van formaat.
Swing 2013
was weer erg mooi geweest en de reacties die wij bij het publiek
sprokkelden, waren allemaal positief. Dat in tijden van crisis dit
festival nog steeds gratis wordt aangeboden, stemde bovendien vele
bezoekers uitermate tevreden!
Lambert Smits
reageer op dit artikel
terug naar de index van de concert-
en festivalrecensies
-
Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To
The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift
voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we
u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies,
boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee?
Klik hier voor meer info.