Blues in Genk
Hotel Bij Ford, Genk - 16 augustus


Het motto van dit festivalletje kon wel ‘terug van weggeweest’ zijn. Niet alleen Blues in Genk was na enkele jaren van afwezigheid aan een nieuwe start toe, maar ook voor  het merendeel van de artiesten die er optraden, was het een weerzien. Dat Blues in Genk blijkbaar een leemte heeft op te vullen, bleek aan de moeilijkheid om een parkeerplaats in de buurt te vinden. Iedere mogelijke plaats waar je een vierwieler kon parkeren, bleek al vroeg op de avond ingenomen. Het was dan ook reeds aardig druk toen wij de tuin achter het hotel waar het festival doorging, betraden.

Het zoeken naar een parkeerplaats alsook het vroege uur van aanvang, nl. 19 u., waren er de oorzaak van dat wij Smoking Stu’s Bluestraffic misten. Het was dus wachten op de soloset van Don Croissant, die we ook in geen tijden meer zagen. In een vorig leven heette de man nog Little Jimmy en in die gedaante deed hij in de jaren ’60 het voorprogramma voor The Rolling Stones in België. De man is daar nog steeds fier op en terecht. Ik herinner mij dat ik hem voor Back To The Roots interviewde. Dat was tijdens zijn optreden op Swing Wespelaar in 1999. Een interview waar Don Croissant erg vinnig en plezant uit de hoek kwam. Nu zoveel jaren later, heeft ook Dons leeftijd een serieuze sprong gemaakt en dat is te merken. Grappen en grollen doet hij nog steeds maar op het podium begint de leeftijd toch zijn tol te eisen. Don Croissant speelde voornamelijk boogies, die varieerden van eigen songs tot covers. Dat de Stones nog steeds een levendige herinnering voor hem zijn, was te merken aan zijn versie van ‘Jumpin’ Jack Flash’ dat evenwel een boogiejasje aangemeten kreeg. Verder noteerden wij geheel eigen, en jammer genoeg niet steeds imponerende versies van o.a. ‘Can’t Help Falling In Love’ van Presley en ‘Smokestack Lightnin’’. Bovendien was het constante rode licht op het podium niet enkel een doorn in het oog
van de fotografen, maar het gaf ook Don Croissant geen glans.

Het was ook weer een hele tijd geleden dat wij Fred And The Healers nog op een podium zagen.  En in die jaren is er blijkbaar een serieuze evolutie geweest in  Freds muzikale smaak.  Enkel gesteund door drums en bas, ging Fred nogal wild tekeer op zijn Telecaster. Hij putte dan ook volop uit zijn onlangs verschenen ‘Hammerbeatmusic’, die bol staat van meer dan stevige bluesrock. Fred is een degelijk gitarist, laat ons daar duidelijk over zijn, maar de manier waarop hij hier zijn snarenplank teisterde, deed ons toch de wenkbrauwen fronsen. Het publiek kon het wel smaken, maar heimwee naar Freds betere tijden, alsook de opkomende koude dreven ons vroegtijdig huiswaarts.

Lambert Smits

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Lambert Smits

      _____________________

      
      

    

 

 




 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 






























 

 

 

 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.