Het
motto van dit festivalletje kon wel ‘terug van weggeweest’ zijn. Niet
alleen Blues in Genk was na enkele jaren van afwezigheid aan een nieuwe
start toe, maar ook voor het merendeel van de artiesten die er
optraden, was het een weerzien. Dat Blues in Genk blijkbaar een leemte
heeft op te vullen, bleek aan de moeilijkheid om een parkeerplaats in
de buurt te vinden. Iedere mogelijke plaats waar je een vierwieler kon
parkeren, bleek al vroeg op de avond ingenomen. Het was dan ook reeds
aardig druk toen wij de tuin achter het hotel waar het festival
doorging, betraden.
Het zoeken naar een parkeerplaats alsook het vroege uur van aanvang, nl. 19 u., waren er de oorzaak van dat wij Smoking Stu’s Bluestraffic misten. Het was dus wachten op de soloset van Don Croissant,
die we ook in geen tijden meer zagen. In een vorig leven heette de man
nog Little Jimmy en in die gedaante deed hij in de jaren ’60 het
voorprogramma voor The Rolling Stones in België. De man is daar nog
steeds fier op en terecht. Ik herinner mij dat ik hem voor Back To The
Roots interviewde. Dat was tijdens zijn optreden op Swing Wespelaar in
1999. Een interview waar Don Croissant erg vinnig en plezant uit de
hoek kwam. Nu zoveel jaren later, heeft ook Dons leeftijd een serieuze
sprong gemaakt en dat is te merken. Grappen en grollen doet hij nog
steeds maar op het podium begint de leeftijd toch zijn tol te eisen.
Don Croissant speelde voornamelijk boogies, die varieerden van eigen
songs tot covers. Dat de Stones nog steeds een levendige herinnering
voor hem zijn, was te merken aan zijn versie van ‘Jumpin’ Jack Flash’
dat evenwel een boogiejasje aangemeten kreeg. Verder noteerden wij
geheel eigen, en jammer genoeg niet steeds imponerende versies van o.a.
‘Can’t Help Falling In Love’ van Presley en ‘Smokestack Lightnin’’.
Bovendien was het constante rode licht op het podium niet enkel een
doorn in het oog van de fotografen, maar het gaf ook Don Croissant geen glans.
Het was ook weer een hele tijd geleden dat wij Fred And The Healers
nog op een podium zagen. En in die jaren is er blijkbaar een
serieuze evolutie geweest in Freds muzikale smaak. Enkel
gesteund door drums en bas, ging Fred nogal wild tekeer op zijn
Telecaster. Hij putte dan ook volop uit zijn onlangs verschenen
‘Hammerbeatmusic’, die bol staat van meer dan stevige bluesrock. Fred
is een degelijk gitarist, laat ons daar duidelijk over zijn, maar de
manier waarop hij hier zijn snarenplank teisterde, deed ons toch de
wenkbrauwen fronsen. Het publiek kon het wel smaken, maar heimwee naar
Freds betere tijden, alsook de opkomende koude dreven ons vroegtijdig
huiswaarts.
Naast de concert- en festivalverslagen op deze website
is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en
veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante
muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws,
achtergrond, interviews, reportages, cd- en
dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender,
enz... Nog geen abonnee? Klik
hier voor meer info.