| ||
|
vrijdag 11 juli ![]() ![]() ![]() We sluiten af met Booker T Jones, een inmiddels goed gesoigneerde heer op leeftijd. Hij is legendarisch als medegrondlegger van de Memphissoul, bijna vijftig jaar geleden, toen hij als 17-jarige al hits op zijn naam schreef. Jones en zijn Hammond B3-orgel zijn een organische eenheid, hoewel hij vanavond ook, zij het voorzichtig, een uitstapje maakt op gitaar. De uitstekende gitarist Vernon Black knapt echter het echte werk op. Zijn misschien wat schoolse optreden is verpakt in de vorm van een historisch college. Aan de hand van Jones doorlopen we chronologisch zijn imposante loopbaan. Als auteur van 'Born Under A Bad Sign' kan hij de uitvoering van Albert King natuurlijk niet doen vergeten. Hij was erbij toen Jimi Hendrix op het Monterey Popfestival in 1967 de wereld versteld liet staan. 'Hey Joe' wordt als illustratie gespeeld, evenals 'Mannish Boy', volgens ![]() zaterdag 12 juli Het is druk vandaag , erg druk, overvol soms. Dan is het meer stilstaan dan schuifelen van het ene podium naar het nadere. Het laat ouderen terugdenken aan Haagse toestanden in het Congresgebouw. Gelukkig is er lucht op Congo Square, waar we ons laten verrassen door twee aanstekelijke sets van The Blue Grass Boogiemen, een vreemde eend in de bijt met stokoude country op het repertoire. Het meest recente nummer van hun set is van Johnny Cash uit de vroege jaren zestig. Het publiek is ontvankelijk en ruimdenkend en reageert enthousiast. ![]() ![]() Voor afsluiter Stevie Wonder is de Nile Natuurlijk te klein en barstensvol. Alle ingangen worden afgesloten. Een opgelopen verkoudheid speelt hem parten, zoveel is al duidelijk bij de eerste song. Marvin Gays 'How Sweet It Is' komt er niet echt lekker uit, evenals 'Daytripper'. Professioneel lost Wonder dit probleem op door het publiek actief en begeesterd te betrekken. Samen zingen we ons er wel doorheen, en dat gebeurt. Joss Stone vervult haar gastrol met verve. Het duet 'Living In The City' geeft haar de focus die eerder in haar eigen optreden ontbrak. zondag 13 juli ![]() De blinde pianist Henry Butler, Steven Bernstein & The Hot 9 spelen terecht de tent bomvol. Virtuoos pianist en meesterarrangeur Steven Bernstein mengt traditionele NO-jazz in prachtige arrangementen met andere invloeden. Zo komen ook de olifanten uit Saint Saens Dierencarnaval voorbij. Vol verwachting gaan we er eens goed voor zitten in de Maas. In een drie uur durende marathon brengt The Daptone Super Soul Revue in totaal een kleine dertig muzikanten en vocalisten op het podium. Achtergrondzangeressen Starr Duncan Lowe en Saundra Williams bijten de spits af. Ondanks de massale band is het geluid kristalhelder. De stemming zit er meteen goed in. Met gesloten ogen wanen de ouderen onder het publiek zich weer in het Amsterdamse Concertgebouw ten tijde van de legendarische Stax Soul Revues uit de late jaren zestig. Zij en de daaropvolgende Sugarman 3 dienen als opwarmers voor de Screaming Eagle Of Soul, wie anders dan Charles Bradley. De Maas is nu overvol gevuld. Twee jaar geleden debuteerde Bradley op het kleine Mississippi-buitenpodium. Daar maakte hij een verplet ![]() Het New Yorkse platenlabel Daptone is een productiehuis waarin ook het Antibalas Afrobeat Orchestra onderdak vindt. Hun optreden is echter een voor het publiek te grote stijlbreuk. In korte tijd loopt de hal halfleeg. Niet helemaal terecht, want het orkest staat zijn mannetje. De afsluitende Sharon Jones & The Dapkings ondervinden de gevolgen. Ondanks een indrukwekkend energieke souloptreden spelen ze hal niet meer vol. Dat is jammer voor al diegenen die nu verstek laten gaan. De k ![]() Henk Demper
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
| foto's: © Bert Lek _____________________
|