Rolmo's Roots Rock
G.C. Tentakel - Zonhoven, 22 maart
2014
Voor
de vierde maal vond het Limburgse rockabillyfeest
Rolmo’s Roots Rock in Zonhoven plaats. Deze keer hadden de organisatoren
de nevenactiviteiten een boost gegeven. Naast de standjes met rockabillykleding
en cd’s, was er ook een barbier die desgevraagd mannelijke
rockabillyfans van een bijhorende'fifties-haarsnit' kon voorzien. En het
moet
gezegd dat de man weinig stille momenten had. Op het podium mochten
bands uit de meest diverse contreien het talrijk opgekomen publiek
proberen in beweging te krijgen. Een taak die alle bands moeiteloos
volbrachten...
Als er één
band is die zonder blozen een tribute mag brengen aan Johnny Cash, dan
is het ongetwijfeld Out Of Cash. Zanger Arnd Van Vlierden is de
geknipte persoon om de legendarische Cash op een passende wijze te eren.
Niet alleen heeft Van Vlierden een enorme podiumpresence, maar ook
vocaal komt hij aardig in de buurt van Cash. Het repertoire dat deze uit
Houthalen-Helchteren afkomstige band op het publiek losliet was dan ook
voorspellend. ‘Jambalaya’, ‘Ring Of Fire’, ‘A Boy Named Sue’ waren maar
enkele van de zovele Cashpareltjes. Heel goed gebracht mannen!
Van
bij onze Noorderburen kwamen Dee’s Honeytones naar afgezakt.
Gekleed met een strakke zwarte jurk en met een rode bloem in haar haren
wist zangeres Dee-Ann het publiek onmiddellijk te charmeren. Dee
beschikt niet enkel en alleen over een glasheldere stem, maar kan
bovendien ook aardig overweg met gitaar en keyboards. Voor hun
repertoire neemt de band als basis de oude rhythm ’n blues. Deze
injecteren zij met een geut western swing en een shot rockabilly. De
uiterst genietbare cocktail die hieruit ontstaat, vertaalt zich nog het
best als boppin’ rhythm ’n blues. De releaseparty van hun eerste cd ‘Hot
Damn’ lag nog vers in het geheugen, en het schijfje werd terecht
uitgebreid gepromoot.
Dat
psychobilly heel wat aanhang kent was ook in Zonhoven te merken. De uit
Slovenië komende Eight Bomb wist duidelijk waar de klepel van dit
supersnelle genre hing. Sterke zang, messcherp gitaarwerk, pompende bas
en houthakkers drumwerk kenmerken de psychobilly en dus ook Eight Bombs
optreden. Earcatcher was hun schitterend gebracht ‘Eight Bomb Boogie’.
Nieuwsgierig
werd er uitgekeken naar de Zweedse Sweet Mandy & The Teen Twisters.
Op hun vorig jaar uitgebrachte debuutcd ‘Finders Keepers’ kwam deze band
erg origineel uit de hoek. Zij bewezen dat rock-‘n-roll en rockabilly
niet enkel en alleen in het Engels gedijen, maar dat deze genres wanneer
zij in de Zweedse taal gezongen worden, nog steeds even aantrekkelijk
klinken. Hun laatste schijfje ‘Good For Nothin’’ was nog maar net
verschenen en die songs kwamen dan ook uitvoerig aan bod. De jonge
blonde Sweet Mandy maakt een erg verlegen indruk, maar eenmaal op het
podium maakt die verlegenheid al vlug plaats voor een enorme
zelfzekerheid. Zoals zijzelf zegt, kreeg ze van thuis uit de smaak te
pakken voor deze genres. Met een stem die vaak herinneringen opwerpt aan
de jonge Wanda Jackson zette zij samen met haar band een dijk van een
set neer. Zeker eentje voor terug te zien!
Spanje is
een paradijs voor rockabilly en rock-‘n-roll. Niet alleen is het het
land van de grotere festivals, maar ook aan bands heeft het geen gebrek.
Help Me Devil is er eentje van en die gaven van meetafaan te
kennen waar zij voor staan. Bitsige, opwindende rock-‘n-roll is
duidelijk het handelsmerk van dit trio. Maar dat de snaren niet altijd
gemarteld moeten worden werd merkbaar in het rustigere ‘Love Is The
Drug’. Minpuntje was evenwel dat zanger/gitarist Juancar Parlange niet
steeds de verwachte sublieme riffs uit zijn schitterende Gretsch White
Falcon wist tevoorschijn te toveren.
Stonden
zij vorig jaar nog vroeger op de avond geprogrammeerd op dit festival,
dit jaar waren zijn top of the bill. En dan hebben we het natuurlijk
over onze nationale rockabilly trots Crystal and Runnin’ Wild.
Wat pa en dochter Ouchène in korte tijd bereikt hebben is lovenswaardig.
Crystal heeft zich in enkele jaren ontpopt tot een enorme
podiumpersoonlijkheid, die bovendien vocaal erg authentiek uit de hoek
komt. Voeg daarbij het knappe gitaarwerk van pa Patrick, de pompende
baslijnen van Koen Depreitere en de strakke drum van Johnny Trash en je
weet hoe deze vierde editie van Rolmo’s Roots Rock eindigde. Met
vuurwerk!
Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To
The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift
voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we
u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies,
boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee?
Klik hier voor meer info.