|
|
||
|
|
 Ian Siegal
was de eerste die het publiek mocht vermaken. Andermaal liet Siegal
zich begeleiden door The Rhythm Chiefs, en laat ons eerlijk zijn, dit
is een combinatie die voor Ian het beste werkt. Niet alleen voelen de
Chiefs hem perfect aan maar bovendien biedt Dusty Ciggaar, als tweede
gitarist fantastisch weerwerk op de zes snaren. Siegal stond op scherp,
zoveel was duidelijk. Hij werkte zich met veel overtuiging door de set
en grapte en grolde tussen de songs. Het begon al dadelijk met een
schitterend ‘I Am The Train’ waar Ciggaar duidelijk liet merken dat hij
meer dan één vinger in de pap had. Siegal had een mooie setlist
samengesteld, waarbij zowel ouder als nieuw nog te verschijnen werk
hand in hand gingen. Het funky ‘Hard Pressed To Find A Man Like Me’ en
Wolfs ‘Back Door Man’ waren maar enkele van de vele hoogtepunten. Een half uur was er nodig om na Siegal het podium klaar te zetten voor de volgende act. Deze tijd mocht Lightnin’ Guy
in de foyer opvullen. Guy, die met zijn Mighty Gators in Duitsland
toerde, kwam alvorens terug naar het land van zuurkool en braadworst af
te reizen, eventjes naar Turnhout afgezakt om als one-man band deze
klus te klaren. Gewapend met gitaar, mondharmonica en een oude koffer
als basdrum moest hij de hem toegemeten veel te korte tijd overbruggen.
Boogies mochten natuurlijk niet ontbreken maar ook zijn akoestische
versie van Hendrix’s ‘Voodoo Child’ kreeg de handen van het publiek
moeiteloos op elkaar. Naast zijn inmiddels klassieke ‘The Gator Bop’
presenteerde Guy een prachtige nieuwe song, ‘Winterblues’ genaamd.Als een stoere houthakker inspecteerde de flink uit de kluiten gewassen Otis Taylor voor een laatste maal het podium. Taylor is een artiest die van alle markten thuis is, met als gevolg dat zijn muziek moeilijk in een hokje te plaatsen is. Een probleem is dit natuurlijk niet, want juist de sublieme mix van diverse muziekstijlen maakt zijn optreden uiterst genietbaar. En dat was hier net zo. Otis liet blues, Afrikaanse ritmes, folk en zelfs psychedelische geluiden feilloos in mekaa  r
vloeien. Zijn muziek zweefde als het ware door de Kuub. Een pluim ging
zeker ook uit naar de violist in de band die voor menige magische
intro’s zorgde. En natuurlijk kreeg Otis het publiek warm met zijn versie van ‘Hey Joe’, die balanceerde tussen subtiel en krachtig. Taylor rafelde de song als het ware uit tot op het bot, terwijl hij ruimte schiep voor een prachtig middenstuk op viool, en een doordringende gitaarsolo van zijn tweede gitarist. Het is een cliché maar mooie liedjes duren nooit lang en ook aan
deze bluesnight kwam veel te vroeg een einde. Misschien kan er bij een
volgende editie toch rekening mee worden gehouden dat bisnummers zowel
voor publiek als voor de artiesten een meerwaarde hebben. Niettemin was
deze bluesnight meer dan geslaagd.Lambert Smits
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Lambert Smits _____________________
|
