Hookrock
Festivalterrein Lutselusstraat, Diepenbeek - 3 en 4 juli 2015


Het eerste weekend van juli was het festivalterrein aan de Lutselusstraat in Diepenbeek 'the place to be' voor de bluesliefhebber. Voor de twaalfde keer al waren we getuige van de nooit aflatende inspanningen van de organisatoren om de bluesliefhebber te proberen te verwennen met een mooi programma. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat wij, ook dit jaar weer, niet veel reden tot klagen hadden. En geen mens in heel ‘Djoppenbeek’ die twaalf jaar geleden ook maar vermoed zou kunnen hebben dat Hookrock uiteindelijk zou uitgroeien tot een gerespecteerd festival. Het aanbod van dit jaar mocht er best wezen, maar daarover meer, verderop in dit stukje.

vrijdag 3 juli

Bloedheet (omdat vroeger de kleur van bloed werd geassocieerd met vuur), of snikheet voor wie het niet zo op bloed heeft begrepen, was het vrijdag in Diepenbeek en misschien, wij denken wel zeker, heeft dat de toch wel, voor zover wij dat kunnen beoordelen, de lichtjes tegenvallende opkomst voor een deel verklaard. Maar wie er wél was, zal zijn/haar aanwezigheid zeker niet hebben beklaagd. Was Hookrock enkele jaren geleden nog vrij amateuristisch georganiseerd, dan konden we daarover dit jaar zeker niet klagen.

Omdat elk festival nu eenmaal een ‘opener’ nodig heeft, had de organisatie gedacht aan Steppin’ Out, een traditionele (Belgische) bluesband die vele jaren ervaring met zich meesleept, en dat merk je uiteraard. We krijgen een interessante en geslaagde mix van Chicagoblues, wat swing en ook wat blues van recentere datum (genre T-Birds), maar geen bluesrock want de jongens hebben duidelijk te veel respect voor de traditionele blues. Leuke opener, niet groots, maar gewoon heel degelijk. En omdat afwisseling of variatie een niet te onderschatten pigment is van een (blues)festival kwam MC ‘den Huibbe’ met Kirri Willy et le Magasin Dangereux. Kirri Valvekens, een extreem begaafd gitarist, Hot Willy ‘den Huibbe’ en wat volk van (Ge)Varenwinkel, eigenlijk een soort gecultiveerd balorkest, strooien de covers met gulle hand over de hoofden van het lichtjes aangebraden publiek uit. Vive l’ambiance! Leuk, maar ook niet zo heel veel meer dan dat. En wij hadden bijna constant de indruk dat de Kirri niet zo heel erg opgezet is met dit project. Hij wil duidelijk… méér. Vergissen wij ons? Kan zijn.

De horde (pers)fotografen spoedt zich dan richting frontstage. O ja, de heel erg kortgerokte Samantha Fish is zich aan het ‘prepareren’. En als Sam haar versterker aanzet en haar gitaar inplugt, dan weten we het wel. Dit wordt… stevig, heel stevig en… zo geschiedt het ook (om in bijbelse termen te praten). Wij zijn geen liefhebber van Samantha, sorry, maar het merendeel van de aanwezigen is dat duidelijk wel. En wie zijn wij om hier iemand met de vinger te wijzen. En om de vrijdag in schoonheid (nu ja !?) af te sluiten had de organisatie gedacht The Dynamite Blues Band te moeten inviteren. En dit is uiteindelijk best een goede zet. Want om na Samantha Fish het enthousiasme nog te laten pieken, moet je van goeden huize komen. Geen probleem voor de DBB, want met hun aanstekelijke en, uiteraard, dynamische, vettige blues, blues zoals die oorspronkelijk was bedoeld, krijgen de heren de handen op mekaar en de voeten van de vloer. Goede strakke band, en dat vond zo ook ongeveer iedereen die nog op het festivalterrein rondliep.

zaterdag 4 juli

En toen was het ineens zaterdag, dag twee van Hookrock 2015. Acht (8!!) bands, en dat zijn er minimum twee te veel, vinden wij, moesten we proberen te verwerken. Waarom zoveel bands samenproppen op één dag? Dat heeft toch geen enkele zin. Een summier rondvraagje bij de bezoekers leert ons dat het allemaal een beetje te veel van het goede is. Enfin, Guy Verlinde & Tiny Legs Tim, Belgische blueshoop in bange dagen, mogen in een loden, moordende hitte, de traditionele spits afbijten. Wat ze daarna met die spits doen, of gedaan hebben, zal voor eeuwig een mysterie blijven. Guy en Tim spelen een (Mississippi) Deltaset, en ze doen dat ongelooflijk goed, maar dat zijn we van hen gewend. Eigenlijk hebben ze het zweterige weer wel een beetje mee om hun ‘hollers’ en juke joint blues naar het publiek te… euh… roepen. Goede set, écht waar!

Wie Lydia Warren (USA), in zedige nopjesjurk, nog nooit aan het werk had gezien en gehoord, zal wel aangenaam verrast zijn geweest. Lydia heeft een goede stem met een groot bereik, speelt niet onaardig gitaar en haar soulblues trekt dadelijk de nodige en verdiende aandacht. Wij kunnen het niet helpen, maar meisjes met een gitaar, we willen het altijd eerst wel eens horen. En het gebeurt niet alle dagen dat we een set volledig uitzitten of -staan, wegens vaak gehoord, of wegens niet spannend genoeg, maar Lydia heeft ons haar ganse set weten te boeien, wat wij een sterke prestatie vinden. En omdat er voor bluesrock toch ook wel liefhebbers zijn, hadden de organisatoren Laurence Jones (UK) uitgenodigd. De jonge Laurence is volgens de info een ‘belofte’, de toekomst van de blues. Daarover hebben wij zo onze eigen mening. Luid, te luid, spelen kan hij al wel, maar dat kunnen die youngsters tegenwoordig allemaal. Typische Britse blues? Nee, voor ons is Britse blues John Mayall, Eric Clapton en consoorten.

Voor de liefhebbers die ook wel een potje rockabilly lusten, was Sugaree (BE/NL) gecontacteerd. Roel Jacobs (sax en ex-seatsniffer) en Dusty Ciggaar (gitaar) zijn zeker geen onbekenden in het blueswereldje. Als je aandachtig luisterde, kon je een beetje Paladins horen en als je er niet zo met de volle aandacht bij was, wegens hittevermoeidheid, waren het The Seatsniffers die, begrijpelijk, doorklonken. Voor de leek zit er niet zo heel erg veel variatie in rockabilly, maar de kenners zullen dit, en waarschijnlijk ook wel terecht, met klem tegenspreken. Wij zijn, we geven het toe, geen 100% rockabillyliefhebbers, maar we kunnen het wel appreciëren. Zoals we ook het werk van de Zweedse Hightones kunnen appreciëren. Wie Pierre Sjöholm (zang en gitaar) en zijn maten vorig jaar op Blues Peer of dit jaar op Moulin Blues had gemist, kon op Hookrock zijn/haar schade inhalen. The Hightones zetten de… toon met ‘Further On Up The Road’ van Bobby ‘Blue’ Bland, maar gecoverd door, onder andere, Clapton, Taj Mahal, Lonnie Mack en nog een paar tientallen anderen. We horen in de loop van de set precies ook een beetje ‘early’ Fabulous Thunderbirds, maar niet zo… strak als de T-Birds, want het ‘less is more’ gitaartje van Jimmie Vaughan en de aparte stem van Kim Wilson zijn niet, of nauwelijks, zomaar te evenaren. Ook ’Mona’, grootgemaakt door Bo Diddley doet het bij de liefhebbers goed. Degelijke, onderhoudende set die we tot de laatste noot, het laatste akkoord, hebben uitgehoord.

Het zal je maar gebeuren. Je bent onderweg van het Skanevik Blues Festival in Noorwegen naar Hookrock en… al je materiaal raakt zoek! Dat overkwam Shawn Holt & The Teardrops. Shawn is, jawel, de zoon van Magic Slim. Materiaal zoek, maar dan zijn er natuurlijk de collega’s van The Hightones die met graagte hun materiaal ter beschikking stellen. Shawn speelde al een tijdje in de band van zijn vader, Morris Holt, en nam na de dood van zijn pa de fakkel over. Met Shawn Holt gaan we op weg naar Chicago. Shawn speelt goed gitaar, heeft een erg soulgetinte bluesstem, maar hij is niet zijn vader, dat is wel duidelijk. De jeugd legt nu eenmaal andere, vaak luidere, accenten. Goede, energieke en toch ook wel best boeiende set.

 Van de éne ‘zoon van’ over naar de andere, want Mud Morganfield, oudste zoon van McKinley Morganfield, aka Muddy Waters, staat al in de coulissen te trappelen, nu ja, om ‘op’ te mogen. Nog een serieuze portie Chicago wordt ons deel. Mud doet wel vreselijk veel moeite, maar mist toch het charisma van zijn pa. Zijn
begeleiders zijn ook niet van de minsten, want met het kruim van de Britse blues achter en naast je kan er moeilijk iets fout gaan, en dat doet het dan ook niet. En als het licht in Chicago uitgaat is het tijd voor The Hoax, de Britse blues(rock) band die een aantal jaren geleden echt wel hot was. Met Jon Amor (gitaar) en Hugh Coltman (zang en harp) is het weer aan de ‘headbangers’ om hun laatste greintje energie te verkwisten. Wij zijn eerlijk, er was een tijd, de tijd van ‘Humdinger’ dat wij The Hoax… goed vonden, maar spijtig voor de jongens is die tijd inderdaad verleden. The Hoax, met een paar gelegenheidsgasten, af, en wij naar huis, moe… maar voldaan. Al is voldaan misschien een beetje te sterk.

Jean Bervoets

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Leo Gabriëls
          & Philip Verhaege

      _____________________