|
|
||
|
|
Vrijdag  Het zit de
festivalorganisatoren voor het ogenblik niet echt mee. Regen, regen en
nog maar wat regen. De terreinen staan zo goed als blank en dat was op
Hookrock niet anders. Het uitermate slechte weer had uiteraard ook
negatieve gevolgen voor de publieke opkomst, want toen Bigwood Leonard
(een jonge Limburgse band) de feestelijkheden moest openen, was de
opkomst eerder… pover te noemen. Je kan, als organisator, een aantal
paden bewandelen, en je affiche opstellen in functie van het aanwezige
aanbod, en Hookrock heeft traditiegetrouw elk jaar wel een paar
'regionale' bands op de affiche staan. Daar is, uiteraard, niets mis
mee, en dit jaar mochten, op vrijdag, Bigwood Leonard en Bourbon Street zorgen voor de lokale inbreng. En zij deden dat… goed. Internationaal waren Justina 'Lee' Brown feat. Morblus
en Back 'n' Black uitgenodigd. Justina is een Nigeriaanse, en blues en
soul zijn duidelijk wel haar ding. En dat zij een fan is van Etta James
en Janis Joplin, mocht blijken uit haar songkeuze. Justina had de
Italiaanse topbluesband Morblus achter zich en wat kon er dan nog
verkeerd gaan? Niets!! O ja, toch nog even vermelden dat Back 'n' Black, een vrouwelijk AC/DC-coverbandje uit Zwitserland (of all places!) de vrijdag mocht afsluiten.Zaterdag Miserie, miserie! Nog meer waterellende in de Lutselusstraat. Maar Many More (rock en bluescovers) en Black Cat Biscuit (swing, jump, rock) zorgen ervoor dat de sfeer op Hookrock toch positief blijft. Het minder schitterende weer en de match van de Rode Duivels tegen Ierland houden ook vandaag weer een aantal potentiële bluesliefhebbers voorlopig weg van het festivalterrein. Goed. Om vijf uur, of daaromtrent, is het de beurt aan Nico Duportal and his Rhythm Dudes (uit Frankrijk) om te proberen met hun fifties- en sixtiesrock-, rockabilly-, jump- en swingset het publiek te imponeren. Dat lukt uiteindelijk maar gedeeltelijk. Duportal en co doen me bijwijlen, qua muzikale interpretatie, maar niet qua ste(men) denken aan… James Hunter. We hebben de heren onlangs nog op Moulin Blues (Ospel) gezien en gehoord en daar konden zij ons wél  bekoren. Op
Hookrock was ons enthousiasme een tikkeltje minder, maar daaraan treft
de organisatie, uiteraard, geen schuld. De ombouw gaat snel want Erja Lyytinen,
de Finse rockchick, in superkorte hotpants, wil zo snel mogelijk aan
haar set beginnen. Wat Erja, de 'slide' queen, de liefhebbers aanbiedt,
heeft echt niet veel meer met blues te maken, maar wel met (hard)rock
en pop. Eigenlijk is het een allegaartje van alle mogelijke stijlen
binnen het rock- en popsegment. Niet direct ons ding, maar er is,
rondom ons kijkend, toch wel, zij het een beetje haperend, een publiek
voor. De verademing komt er, na Lyytinen, onder de vorm van Big 'Daddy' Wilson.
Wilson, blues en soul, met de Italiaanse Morblus in de rug, raakt met
zijn sonore stem iedereen in de tent, zelfs de liefhebbers die na de
zege van de Red Devils het noorden duidelijk een beetje kwijt zijn.
Fijne set. Voor ons, maar wie zijn wij?, de beste van het ganse
festival. Later op de avond waren er nog Eric Sardinas,
duidelijk onder invloed van één of ander 'middel', en de Boogie Beasts.
Geweldenaar Sardinas heeft ons nooit echt kunnen boeien, en over de Boogie Beasts is zo ongeveer alles al verteld wat erover te vertellen valt.Het lichtjes 'verzopen' Hookrock Festival 2016 was niet sterkste editie die we ooit mochten meemaken, maar er waren een aantal lichtpunten die de organisatie de 'drive' moeten geven om toch maar door te gaan, 'to keep up the good work'. Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Freddy Vandervelpen _____________________
|
