|
|
||
|
|
 De
band vliegt er twaalf songs lang stevig in. Layla lijkt opnieuw haar
ziel en zaligheid in de nummers te leggen, de melancholie is haast
tastbaar. De frontvrouw is met haar groot charisma de drijvende kracht
achter de band en het publiek laat zich gewillig naar haar hand zetten.
'Backstage Queen' en 'Run Away' zetten meteen de toon, en deze is te
allen tijde zwoel, dromerig en een beetje treurig. Vervolgens pompt
Layla een enorme kracht de zaal in met 'Why Do We Hurt The Ones We
Love'. Een topsong. 'Workhorse' volgt, een swingende pompende song met
een schitterende Jan Laacks op gitaar. De band en Layla Zoe zetten nog
een tandje bij voor het stuwende en opzwepende 'Why You So Afraid'. De
muzikanten brengen alle nummers met eenzelfde soort passie en overgave
en dat maakt van deze avond een zeer intens, meeslepende en aangename
avond. Wat dat betreft krijgen de bezoekers een prima concert
opgediend. Ik hou van bandleiders die hun muzikanten de nodige vrijheid
geven op het podium en dat is bij Layla Zoe naar gitarist Jan Laacks
toe zeker het geval. Op 'Never Met A Man Like You' mag Jan voor de
zoveelste keer alle registers opentrekken en hij doet dat weer met veel
verve en klasse. Zijn gitaarspel tilt de nummers naar een hoger niveau.
Tijd voor wat bisnummers, 'Rock And Roll Guitar Man' en 'Wind Cries
Mary'. Het gevoel dat Layla in haar zang op deze bluesballade van Jimi
Hendrix legt, priemt door merg en been. En deze trekt ze zonder
probleem door naar 'Highway Of Tears'. Zo doorleefd zingen is maar
weinigen gegeven. Als de bandleden het podium verlaten, blijft Layla
nog even voor een dankwoordje naar de band, organisator en publiek toe.
Aan het eind komt de zangeres dan op de proppen met een a capella
hommage aan Tom Petty met het nummer 'I Want Back Down'. Iedereen die
de band een warm hart toedraagt, is vervuld met plaatsvervangende
trots. Maxim Stevens
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto: © Maxim Stevens _____________________
|
