|
|
||
|
|
 Wat
me heeft geraakt aan het optreden van Selwyn Birchwood – afkomstig uit
Florida en één van de laatste aanwinsten van het label Alligator – is
de ernst waarmee hij zijn prestatie inkleurt: kalmte, terughoudendheid,
concentratie en het verlangen om in zijn muziek vooruitgang te boeken
zonder goedkoop gebluf. Met een stem diep vanuit de keel, ondanks zijn
slechts 32 lentes, brengt Selwyn een coole bluesstijl met persoonlijke
stilistische reconstructies, waarbij hij intelligente vingerzettingen
ontleent aan tijdloze senioren, zoals B.B. King en Muddy Waters voor
wat de zachte bottleneck betreft. Hij heeft vooral veel te danken aan
zijn mentor, Sonny Rhodes, wiens slidespel op de lapsteelgitaar hij
heeft geadapteerd. Maar hij voegt aan die sound iets toe.
Zijn
spel is gebaseerd op de natuurlijke zwaartekracht en de aanvullingen
van de baritonsax. Zijn composities bevatten onverwachte breaks en meer
complexe structuren, allen echter in functie van frisheid en gevoel
voor timing. Wanneer hij blootsvoets zijn wah wah pedaal bedient of de
saxofonist een 'fluitsolo' laat uitvoeren, is dat steeds punctueel en
treffend. Een andere grote kwaliteit is dat elk groepslid (ook de
bassist op vijf snaren en de nieuwe delicate en effectieve drummer)
geen simpele begeleider is, maar een creatief onderdeel van het strak
omkaderde geheel. Wat een rijkdom! De twee sets zijn gewijd aan de twee
cd's van het gezelschap maar er is ook een zeldzame cover. Zo bezorgt
hij 'Reconsider Baby' nieuwe, vloeiende jazzy arrangementen. Dit is
pure kunst, en die mening vangen we ook op van het publiek dat na
afloop de zo goed als volledig gevulde Banana Peel verlaat. Selwyn
Birchwood wuift hen allen persoonlijk gedag en bedankt hen voor de
aanwezigheid. Dit is pure klasse. Zeg dat ik het heb gezegd...André Hobus
(vertaling: Franky Bruneel) terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Alain Warnotte _____________________
|
