|
|
||
|
|
 Men
zegt weleens dat toeval niet bestaat. Dat zou kunnen, maar wie zijn wij
om daar wijsgerige bomen over op te zetten... Feit is wél dat we
uitgerekend hier, in het Izegemse café Het Damberd, op 23 februari onze
laatste brok livemuziek hadden doorgespoeld voor corona genadeloos
toesloeg. Na zeven maanden voelde de gedachte dat we naar een optreden
zouden gaan ietwat vreemd aan. Vergelijk het met een dronkenlap die na
zeven maanden in een ontwenningsgesticht te hebben gezeten een bak
Westmalle Tripel krijgt. En dan zeggen ze hem: "Hierzie maat! Laat u maar eens gaan, want voor ge het goed en wel beseft, leggen we u weer droog."Naar corona-normen was het optreden van Blue Riot Combo uitverkocht. Een dertigtal gelukkigen hadden een zitje kunnen reserveren. Een lucratief evenement kon dit optreden voor Elly en Johan van Het Damberd niet worden, maar het siert hen dat ze het uit respect voor de muzikanten en hun vast bluespubliek niet uit de planning hebben gehaald. "We zijn blij dat we weer eens ergens naartoe kunnen", was een uitspraak die over de hele duur van de avond uit vele dankbare monden is gerold.  Over
Blue Riot Combo hebben we al vaker dingen gezegd én geschreven (zie
BTTR 111). Niets dan goed eigenlijk. En of u het nu gelooft of
niet, het wordt nog beter. De band trad hier vanavond aan en op met een
gewijzigde bezetting. Contrabassist Nordine Ben-Kabbach heeft de groep
verlaten en is vervangen door gitarist Bart Mulders. Om te begrijpen
dat dit een uitstekende zet is, moet u even terug in de tijd. In het
Chicago van de jaren '40 hadden veel bands geen bassist, maar twee
gitaristen waarvan één de basriffs speelde. In die rol plooiden Blue
Riots twee gitaarBarten zich beurtelings. Soms wisselden ze zelfs van
rol in één en hetzelfde nummer en je moest als toeschouwer al goed
luisteren met je ogen om dat spelletje te kunnen volgen. We vonden dat
meesterlijk! Toen we vorig jaar over de band schreven, waren ze nog
relatief nieuw. En zoals een puber, op zoek naar een eigen identiteit,
speelden ze Chicagobluesnummers maar klonken ze vanwege de
contrabassist bijwijlen Westkust. Nu klinken ze onversneden Chicago! En
authenthiek ook. Eigenlijk kunnen we ons geen andere band uit de
Benelux voor de geest halen die de oorspronkelijke sound van de
elektrische Chicagoblues zo dicht benadert! En neen, die zeven maanden
in het ontwenningsgesticht hebben bij ons niet geleid tot
normvervaging... Blue
Riot Combo heeft vanavond twee eigen nummers gespeeld, en putte
daarnaast uit het rijke oeuvre van o.a. Little Walter, Otis Rush,
Sonnyboy Williamson II, Jimmy Reed, Jr. Wells, Howlin' Wolf, Joe Hill
Louis, Big Bill Broonzy en Muddy Waters. Hoogtepunten, vraagt u? Nou,
wat ons betreft waren dat 'My Babe' (Little Walter), luidkeels
meegezongen door het zeer enthousiaste publiek en met een prachtige
baslijn van gitaarBart Jult, 'Hydramatic Woman' (Joe Hill Louis),
waarbij Werner Braito in zijn harmonicasolo 'Caledonia' van Louis
Jordan heeft versmolten – al heeft volgens ons geen kat dat gehoord,
behalve Bertje Descamps dan misschien – en '40 Days & 40 Nights',
door Hoboken Slim (Serge Roegiest), de zingende drummer of drummende
zinger – u mag kiezen – gezongen met een stemtimbre en een intonatie
die gevaarlijk dicht in de buurt van Muddy Waters zelf kwamen. Het is
weinigen gegeven.Met een klein maar fijn publiek en ondanks coronabeperkingen die net zo goed een domper op de feestvreugde hadden kunnen zetten, hebben we vanavond een optreden meegemaakt dat heel uitdagend met het kookpunt heeft geflirt. Het vuur aan de lont, salpeter in de gerijpte geesten, muzikale geslachtsdrift, enfin, u begrijpt ons wel. Ambiance vollen bak dus! Zonder ook maar de minste twijfel is Blue Riot Combo een van de sterkste Belgische bluesbands van dit moment. Zeg maar dat die van Back To The Roots het gezegd hebben... Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel
|
