|
|
||
|
|
Wat
een geluk dat deze show kon doorgaan. De
mensen die erbij waren, zullen dit nog heel
lang blijven koesteren. De reputatie van de
band was dankzij de goede promotiekanalen en
een beetje research al bekend maar deze show
overtrof alle verwachtingen en die waren hoog
Wat ook
meteen opviel, waren het zoals altijd weer erg
goede geluid en licht. Na afloop van de eerste
set, zette John Maes deze mensen eens goed in
het zonnetje! Het was ook opvallend hoe goed
deze band op elkaar is ingespeeld. Dit was
werkelijk een genot om naar te kijken en te
luisteren. De toetsenist viel op met zijn
geniale piano- en Hammondspel, wat mij af en toe
erg deed denken aan de gouden tijden met Roger
Chapman en de Short List. De
backgroundzangeressen vulden Samantha goed aan
en af en toe klonk het driestemmig waarbij je je
even verlost voelde van alle aardse problemen.
De gitarist speelde ingetogen en zijn riffs
waren ondersteunend bij de geweldige Hammond- en
pianopartijen. Af en toe poneerde hij een solo
die boeide, mede door het fantastische geluid
van zijn Suproversterker en zijn speciale
telecaster. Overgoten met een geoliede machine,
gevormd door de Na twee
ruime sets en een kleine pauze kwam er een eind
aan met een hele mooie uitvoering van Tina
Turners 'Proud Mary' in een geheel eigen jasje
gestoken. Ik heb Tina vaak gezien. En vele
Tina-tribute bands, maar deze uitvoering was één
van de betere, zo niet de beste. In het
middenstuk kreeg de band de zaal aan het zingen
waarbij ook de 'Letter' nog in de medley werd
verwerkt. Deze zeer fijne avond mogen we
koesteren en om Roger Chapman te citeren in deze
coronatijden: “Everybody is on the short
list.” Geniet ervan zolang het kan en
mag! Stef Smit terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Hans Kusters
|
Gelijk bij het eerste
nummer 'Meet Me' knalde de band erop los en leek
het alsof ze al drie uur stonden te spelen. Dit
tot groot genoegen van het publiek waarvan velen
met een grote grijns hun voeten al niet meer
stil konden houden. Dit beloofde voor het
vervolg. Het kon nu al niet meer stuk, zeker
niet na de geweldige ontvangst door de
vriendelijke vrijwilligers die iedereen bij
binnenkomst een flesje water meegaven omdat de
bar gesloten was. Een mooi gebaar en fijn om
niet helemaal droog te zitten, de komende uren.
Als dit een experiment was, is vandaag bewezen
dat alcohol niets aan een goede show hoeft toe
te voegen, maar dit terzijde...
ritmesectie,
gaf dit Samantha alle ruimte om al haar
registers vocaal open te trekken en dat hebben
we gemerkt. Wat een ongelooflijke powerwoman is
dit! Als ik dan toch enkele namen moet noemen,
dan is dit een kruising tussen Janis Joplin,
Tina Turner, Beth Hart, Susan Tedeschi en Etta
James. Let wel, dit zijn maar een paar
voorbeelden. Ze heeft een geheel eigen stijl die
zijn weerga niet kent.