Bobby Messano
Zaal De Korenbloem, Zingem - 17 september 2022

Het kan geen kwaad om je af en toe eens buiten de comfortzone te begeven. Dat wisten we al een tijdje maar het werd nog maar eens bevestigd toen we ingingen op de uitnodiging van drummer Natan Goessens om naar het optreden van Bobby Messano in Zingem te gaan. We hebben nochtans getwijfeld – eerlijk is eerlijk – want we hebben eigenlijk niet zoveel op met bluesrock. We hebben er al teveel gehoord voor wie er net geen plaats meer was bij die dertien die al in dat dozijn zaten. Maar die Messano – wiens naam onder bluesliefhebbers geen gemeengoed is – is geen sukkelaar. Clapton heeft nummers van hem opgenomen, hij is 'music director' bij Steve Winwood geweest en hij heeft her en der enkele nominaties én awards bij elkaar geschraapt. Natan vertelde er ons nog bij dat hij erg 'sixties' klinkt. Een beetje zoals Cream en Traffic. Aha! Wij vinden Cream en Traffic nu net de meest interessante episodes uit de loopbaan van respectievelijk Clapton en Winwood. We besloten om het erop te wagen en trokken naar de Zwalmstreek...

68 is de zanger-gitarist uit New Jersey ondertussen. Fysiek deed hij ons ietwat denken aan professor Gobelijn uit de Jommeke-strips maar naarmate het optreden vorderde, zou blijken dat hij zich minder vaak vergist. Voor de volledigheid geven we nog mee dat Messano's band behalve Natan bestond uit bassist Jacky Verstraeten (Night Time Hoeroes, Raw Blues Experience) en de New Yorkse percussionist Tony Prevosti.

Bobby trapte af met 'Have You Ever Loved A Woman' en meteen was het duidelijk dat zijn versie geïnspireerd was op de cover die Clapton ooit heeft gemaakt van deze Freddie King-klassieker. Meer authenticiteit kregen we vervolgens met de titelsong van zijn album 'Bad Movie' uit 2017, een stevig bluesrocknummer in een hoog tempo en met een grappige tekst over de lotgevallen des levens. U moet daarvan de videoclip maar eens YouTuben, want die is ronduit hilarisch. Na een stevig potje funk kwam 'Let Me Love You Baby' en het was ons ondertussen al duidelijk geworden dat Messano een trefzekere en vingervlugge gitarist is, maar dat in de mix zijn gitaar net een tikkeltje te dun stond afgesteld om in nummers als dit hetzelfde gewicht in de schaal te leggen als wat bijvoorbeeld Stevie Ray Vaughan ermee deed. Naarmate de eerste set vorderde, keerde het tij ten goede. Na een bluesrockversie van 'Rock Me' zette Bobby zowaar een reggaedeuntje in. Natan kon naar hartelust variëren op elke pot en schijf die hij had meegebracht, daar waar hij tot dusver redelijk gewoon rechtdoor had moeten kloppen. Bobby's gitaarklank zat nu wél snor en qua stem benaderde hij in dit nummer Winwood van zeer dichtbij. Hij sloot de eerste set af met een Jimi Hendrix-medley die begon met 'The Wind Cries Mary' waaraan hij 'Hey Joe' naadloos vastreeg. Wanneer je de muziek van Hendrix niet geloofwaardig kunt neerzetten, moet je eraf blijven. Daarover is iedereen het wellicht eens. Maar deze man, deze Bobby Messano, moet volgens ons zeker niet beschroomd zijn om een potje Hendrix te poneren. Hij mag dat doen. In de vele tempowissels en een kunstig spel van 'tension and relief' konden alle groepsleden zich voluit laten gaan. Die coole percussionist werd zot, Jacky speelde vanuit de zevende hemel en Natan drumde alsof hij er net vier nieuwe Duracells had ingepropt. Van die dikke.

Na een twintigtal minuten pauze begon Messano aan zijn tweede set met het gevoelige 'Come To Your Senses', een nummer dat zijn maatje Brian May (de gitarist van Queen) voor hem heeft geschreven. Hij kent dus wel wat mensen. We zeiden het toch al dat hij geen sukkelaar is. In deze tweede set bewees hij trouwens dat hij ook pure blues kan spelen. Hij zette een instrumentale shuffle in en wonder boven wonder klonk hij ook écht blues. We hoorden een feilloze Natan die ook nu weer de stilistische variaties boven toverde die ons niet zelden doen zeggen en schrijven dat we hem de beste bluesdrummer van het land vinden. En toen Bobby na het instrumentale interludium in dit nummer begon te zingen, stopte hij meesterlijk de tekst van Big Bill Broonzy's 'Key To The Highway' in deze shuffle die muzikaal heel veel weg had van Freddie Kings 'The Stumble'. Knap! Maar het hoogtepunt van deze set, en samen met de Hendrix-medley misschien wel het hoogtepunt van het hele optreden, was Bobby's zeer waarheidsgetrouwe weergave van de lijzige Traffic-klassieker 'Dear Mr. Fantasy' uit 1967. Er zijn zo van die monumentale songs uit de muziekgeschiedenis waar 99% van de muzikanten maar beter met zijn fikken vanaf kan blijven. Maar ook nu weer dachten we bij onszelf – wat logisch is, want bij iemand anders kunnen we niet denken – awel, deze mens hier, deze Bobby Messano... hij mag dit nummer spelen!

Misschien begon dit optreden wat dunnetjes, en misschien speelden de klankmix en de akoestiek van het (te hoge) zaaltje niet meteen in het voordeel van de muzikanten. Maar zeker is dat dit optreden met elk nummer groeide en dat we naarmate de tijd verstreek, 'mee begonnen te zijn' met wat Messano deed. Enfin, we leggen het misschien niet goed uit, maar u begrijpt ons wel. Ook het publiek heeft zich uitstekend vermaakt, want de band mocht het podium niet verlaten vooraleer ze nog twee keer hadden gebist. We stippen nu al 17 december aan in onze agenda. Dan komt Studebaker John naar Zingem.

• fotogalerij