Belgian Blues Challenge
Zik-Zak, Ittre - 5 oktober 2024

De Wetterse PD Martin Band is tot beste bluesband van België uitgeroepen tijdens de jaarlijkse Belgian Blues Challenge, georganiseerd door de Belgian Blues Federation. Die vond plaats in concertzaal Zik-Zak in Ittre op zaterdag 5 oktober. Ze werden als beste band uit acht finalisten verkozen door een zeskoppige vakjury. De acht finalisten boden ons hoogstaande kwaliteit, veel speelplezier en een eigen kijk op de blues. Het is duidelijk dat de blues leeft in België. PD Martin mag ons land vertegenwoordigen op de European Blues Challenge 2025 in Split (Kroatië) en de International Blues Challenge 2026 in Memphis (VS). De prijs van het publiek ging naar Wind Cries The Blues. De Belgian Blues Federation wil talentvolle muzikanten een podium bieden, zorg dragen voor erkenning van bluesmuzikanten en een bijdrage leveren aan de bekendheid van de blues in België. Deelname aan de International Blues Challenge in Memphis en aan de European Blues Challenge in Europa geeft de bluesmuzikanten en -groepen een extra duwtje in de rug naar meer bekendheid en richting de grotere (inter)nationale podia.

De bands kregen elk twintig minuten om te laten zien en horen waarom zij meedingen naar een plaats op internationale podia. De volgorde werd door loting bepaald. The Dibs mochten als eerste band het podium betreden. Ze hebben een ijzersterke live-reputatie en halen alles uit de kast. De band heeft een mooi vol geluid. Als dit geluid ook nog eens stijlvol wordt gebracht, hoor je ons niet klagen. Het is knap hoe zij hun sound hebben verrijkt en uitgediept. Een song als het gezwinde en sfeervolle 'No Sleep' ligt bijzonder en vlot toegankelijk in het gehoor. De geweldige fingerpicking van gitarist Stanley Patty en de straffe soulstem van Peter Jacobs geven ons direct een diep bluesgevoel. De band is hecht , enthousiast en heeft vooral veel plezier samen en dat stralen ze van het podium af op het publiek. Een sterk optreden met goede publieksreacties. Dit is blues met een hoofdletter 'B'. Deze staat zeker en vast al genoteerd bij de jury.

The Mosemaend Blues Band staat garant voor een potje blues waarbij ze terugkeren naar de roots van het genre. Schurende zang, harmonica, en wat een schitterende gitarist is Jakob Randa! De doorleefde, schurende stem van Dietrich Nelissen staat in schril contrast met de warmere sound van Jacob Randa, maar het werkt wel. Ze weten hoe ze de essentie van bluesmuziek kunnen vangen en overbrengen naar het publiek. Hoogtepunt van hun set? 'Motor City Is Burning', misschien wel de strafste cover van de avond. John Lee Hooker en MC5 kijken deugdzaam toe. En zo beëindigen ze een verdienstelijke set.

De PD Martin Band speelt traditionele blues en brengt de muziek puur, oprecht en vol passie. Door te zingen en te spelen vanuit hun hart, maakt de band een diepe verbinding met het publiek. Blues zoals blues bedoeld is. Puur en rauw. Zij weten met hun optreden zowel het publiek als de jury te raken. Tevens een pluim voor Piet Vercauteren, die toch wel de ziel van de band mag worden genoemd. Ze leveren bij momenten een performance om je vingers bij af te likken. Met 'Artificial State Of Misery' zorgen ze voor een mooie afsluiter van hun set. De bezoekers van vanavond krijgen een prima concert opgediend.

Gutbucket is een trio dat zijn sound naar voor brengt door gitaar, lapsteel, mondharmonica, drums, piano en (contra)bas als een arsenaal op je los te laten. Heerlijke songs die je doen wegdromen naar een tijd waar de delta blues en de Mississippi nog de juiste sfeer opriepen. Niet helemaal mee? Luister dan eens naar hun versie van Howlin' Wolfs ‘Smokestack Blues'. Even meeslepend als spannend, mooi en indrukwekkend voert Gutbucket je mee op een reis door het uitgestrekte Amerikaanse platteland. Leuke band, goede muzikanten.

Wind Cries The Blues speelt een thuismatch. Het vijftal klinkt gewoon goed en heeft energie op overschot. Gesteund door hun talrijke supporters spelen ze een degelijke set en zetten bij momenten de zaal op hun kop. Vanaf de eerste akkoorden laat Giovanni Colcucci zijn gitaar schreeuwen en zorgen Amandine Riffault (zang en toetsen) en Paul MacEke (sax) voor de nodige ondersteunende energie. Sfeervol hangt er een zweem van weemoed bij hun versie van 'Summertime' en 'Reverse Blues' is een te gekke compositie. Het gitaarspel en de keyboard voelen elkaar prima aan. Tel daarbij de prima songstructuren op en we hebben een prima optreden. De vele fans zagen dat het goed was.

Met de groep Deman Rogue komt er een eerste bluesrockband op het podium. Ze brengen dynamische songs met recht toe recht aan gitaarriffs en baslijnen. Hun stevige sound voert de boventoon, de drive is hard en gericht. Hun songs zijn van stevige oren en poten voorzien. De band heeft genoeg troeven in de hand om er een leuk feestje van te maken. Met 'Good Boy Blues' brengen ze een aanstekelijk nummer wat aan je ribben blijft kleven. Gewoon lekker spelen. Dat is wat dit trio doet, met liefde en zonder pretentie. Jeugdigheid, enthousiasme en spontaniteit is het eerste wat we kunnen noteren.

De Mark Rogers Band brengt een gevarieerde set van boogie, rock en blues. Stevige gitaarriffs, grootse grooves en ronkende baspartijen vormen de rode draad. De solo's in 'My Old Caddy' en 'Hide & Seek' tonen dat Mark Rogers over de nodige bagage beschikt. Het spectaculairste aan zijn optreden is hoe onspectaculair het is. Egotripperij is niet aan Mark besteed. Goed opgebouwde stukken die met veel zorg worden uitgevoerd des te meer. Aan de reactie van het publiek kunnen we horen dat ze het een geslaagd optreden vonden.

Lightnin' Bug speelt een traditioneel en knappe set. Bovendien is het al snel duidelijk dat dit een knap optreden wordt, die bij velen voor zo'n kleine 20 minuten luisterpret zal kunnen bezorgen. Hun muziek swingt. Het is een fraai optreden. Dit is blues zoals we ze graag horen. Die power, dat alles geven in een nummer. Lekker losjes waar het kan en strak waar het moet. Zanger en gitarist Greg Janicki, heeft techniek en warmte, kent zijn beperkingen en vooral zijn sterktes. Geen noot te veel, en elke noot telt. Ze walsen niets ontziend voort, de zaal geniet.

Om te besluiten kunnen we spreken van een avond vol blues, een hoogstaande editie waar er verschillende kanshebbers waren. Onze dank gaat naar de organisatie en de vakkundige jury die een moeilijke beslissing te nemen had. We wensen de winnaars, de PD Martin Band, veel succes in Kroatië en Memphis. En aan alle deelnemers een mooie toekomst gewenst.

tekst: Maxim Stevens
foto's: Ivan Coemans

• fotogalerij
  

• fotogalerij