Opening seizoen 59
Banana Peel, Ruiselede - 9 september 2024

Nu de kastanjes van de bomen vallen, mogen we het zomerfestivalseizoen stilaan opbergen in de middelste schuif van onze grote ladekast. Vooral Hookrock en Swing Wespelaar staan nog met heimwee op ons trommelvlies gebrand. Niet getreurd echter, want ook het najaar heeft nog heel wat lekkers in de aanbieding. Vooral de clubscene komt rond deze tijd van het jaar weer in bloei. Zo trokken we naar de Ruiseleedse bluestempel Banana Peel voor de opening van seizoen 59. Alstublieft! En naar aloude gewoonte wordt een seizoen in Banana Peel steevast geopend door muzikanten van eigen bodem. Huisgitarist – zo zullen we hem maar noemen – Willy De Vleeshouwer kreeg deze keer de eer toebedeeld om zich door een keurkorps aan getalenteerde vrienden te laten omringen.

We horen het jou al vragen: "Waarom staat daar zo lullig 'Opening seizoen 59' bovenaan? Deze gelegenheidsband had toch een naam gekregen?" Welja, dit optreden kwam op de markt onder de noemer 'TEE Time For Willy', verwijzend naar het feit dat Willy o.a. Marc Thys had uitgenodigd. En we citeren hier even uit de aankondiging op de site van Banana Peel: "De twee jamden al vaak samen, maar dit is hun eerste gezamenlijk volledige optreden." Dit vinden wij ietwat misleidend, net als die gekozen bandnaam. We willen niemand op de tenen trappen, tegen de schenen schoppen of bij het juwelenbuideltje kietelen. En om zeker geen schade aan te richten, zullen we maar meteen vertellen dat we een zeer aangename avond hebben beleefd en veel goede muziek hebben gehoord. Maar enige nuance is toch wel aan de orde. De nummers met Marc waren slechts een deel van een groter geheel. Dit was dus geen volledig optreden van Willy en Marc. En het was zelfs geen optreden maar een geïmproviseerde zeer kwalitatieve jamsessie. We hebben het al vaak gezegd, en we gaan het hier nu nog eens expliciet schrijven: Marc Thys is het grootste bluestalent dat België ooit heeft gehad en ooit zal hebben! We hebben teveel respect voor hem om zijn handelsmerk TEE te linken aan een jamsessie. Daarom staat daar zo lullig 'Opening seizoen 59' bovenaan. Voilà! Zijn we nu enkele vrienden kwijt?

Behalve Marc en zijn trouwe bassist Renaud Lesire had Willy ook enkele vertegenwoordigers van de nieuwe, jonge, Gentse bluesscene uitgenodigd: drummer Bernd Coene, zanger-gitarist Leander Vandereecken en harmonicaspeler-zanger Olivier Vander Bauwede. Deze laatste twee spelen in verschillende bezettingen maar vormen samen ook een duo. In februari brachten ze hun album 'Live From Room 13' uit. Leander en Olivier openden beide sets met uiteraard werk uit dat album, maar met 'Buzzy Bee' zelfs al een vooruitblik naar hun volgende. En ook al maken ze naast hun interpretatie van de blues vaak uitstapjes naar andere genres, waaronder ragtime, toch konden Leanders heldere stem en Oliviers technisch zeer sterke harmonicaspel op de appreciatie van het publiek rekenen. Een nummer als 'Judith' is nu eenmaal een onvervalste plezante oorwurm zodat de vraag of dit nu al dan niet blues is niet echt aan de orde is. Telkens na een viertal nummers kwamen Willy, Bernd en Renaud het duo vergezellen en in die setting viel vooral Renaud op. Hij was de dragende kracht in dit gezelschap. Wat hij deed in de midtempo-shuffle 'I'm Gonna Make It Up To The Woods' was ronduit schitterend.

Nadat Olivier en Leander in de eerste set plaats hadden geruimd, deed Willy volgende schuchtere aankondiging: "We gaan eens iemand anders op het podium vragen. Euh... een zekere Marc." Dat was wel een heel bescheiden introductie voor de zanger-multi-instrumentalist die qua talent naast om het even wie mag staan. Op wereldvlak wel te verstaan. "Zijt gij daar nu weer met uw superlatieven", vraag je? Wel ja, we zijn daar weer met onze superlatieven. Wij horen nu eenmaal wat we horen. Na het grappige 'They Call Me Mr. Baldhead' – waarin Marc meteen liet zien dat hier een absolute autoriteit op het podium stond – raakte ons lichaam even in de war door een overdosis gelukzaligheid. Koude rillingen krijgen door opperste verrukking, ken je dat? Het was een intens traag nummer en Marc presteerde het weer. We dagen je uit om één gitarist te noemen die qua sound én feel zo dicht in de buurt van Otis Rush komt. Eentje maar. Wat zeg je? Monster Mike Welch? Akkoord, okay, die kan dat ook. Maar dat is het dan ook ongeveer zeker?

We genoten ook intens van de manier waarop Marc constant aanwijzingen gaf naar de andere bandleden toe, vooral dan naar drummer Bernd Coene. Lichaamstaal, woordspelingen, vingerwijzingen en zelfs gebaren achter zijn rug... alles gooide Marc in de strijd om Bernd duidelijk te maken hoe hij de zaken wou hebben. Bernd is een heel strakke en klokvaste drummer, op dat vlak vind je er niet al te veel. Maar bluesmuziek vraagt om een drummer die varieert op alle potten en deksels die hij bij heeft. Blues vraagt om accenten, om een spel van spanning opbouwen en weer loslaten. Blues vraagt dat een drummer mee het verhaal vertelt. En gelukkig pikte Bernd al deze signalen op. In de tweede set speelde ook Olivier mee met Marc, Renaud, Willy en Bernd. Ook hij kreeg instructies. "Heb je een chromatische bij?" vroeg Marc. "Ja? Pak die eens want in het volgende nummer ben jij de blazerssectie", waarop hij 'I Feel So Bad (like a ball game on a rainy day)' inzette. Ronduit verbluffend was het, hoe Marc niet alleen zijn gitaar bespeelde maar ook de andere muzikanten in dit gelegenheidscollectief. Wat hij hier deed, was het doorgeven van de les die hij zelf destijds van enkele groten, waaronder James Harman, heeft gekregen, namelijk 'gebruik jouw instrument om de blues te spelen, gebruik niet de blues om jouw instrument te spelen'.

Er was duidelijk niet gerepeteerd en afspraken over de te spelen nummers waren zo goed als onbestaande. Op een zeker moment in de eerste set vroeg Marc zelfs input van het publiek. "I'll Play The Blues For You" riep er eentje, waarop Marc de akkoorden en het ritme van dat nummer inzette en er subtiel maar subliem de tekst van Albert Collins' 'Cold Cold Feeling' op plakte. We hoorden ook de Chicagoshuffle 'Little By Little' met een andere tekst. De tijd vloog voorbij en nadat Marino Noppe op uitnodiging van Marc ook een nummer was komen spelen – Magic Slims 'Luv Somebody' was dat – schurkte het al tegen elven aan. Marc wou uiteraard zelf in schoonheid eindigen en gaf ons nog tien minuten extra tijd. Of dit nu écht een jamsessie was, vraag je? Ja, dit was echt een jamsessie. Maar dan wel eentje op niveau, dankzij een mix van talent en ervaring, motivatie en respect.

Franky Bruneel

• fotogalerij
  

• fotogalerij