Voor we het vergeten – want dat zou niet minder dan doodzonde zijn – willen we je eerst iets over de prachtige locatie vertellen. Deze theaterzaal werd in 1912 gebouwd met een architectuur die, zoals wij dat aanvoelen, het midden houdt tussen art nouveau en de Sezessionstil. Ze stond vanaf 1921 bekend als Ciné Trianon, de trots van Wilrijk. Sindsdien heeft de zaal verschillende herbestemmingen gekregen maar die zijn uiteraard niet relevant voor dit verslagje. We spoelen meteen door naar 2019: feestzaal Theadrôme ging falliet en het duurde drie jaar vooraleer de geschikte overnemers zich meldden. Vandaag is deze multifunctionele evenementenlocatie in zijn oorspronkelijke staat gerestaureerd en weer volledig operationeel. We vermoeden dat dit het eerste bluesgerelateerde evenement is sinds de heropening en we hopen dat we hier in de toekomst nog vaak mogen terugkeren voor de blues. De sfeer is authentiek, het interieur is prachtig zonder overdreven kitch of bombast, er is een groot podium met professionele belichting, de akoestiek is subliem, de capaciteit bedraagt grofweg geschat zo'n 400 personen, de zaal is makkelijk te bereiken en op wandelafstand vind je meer dan voldoende gratis parkeermogelijkheden. Voilà! Als dat geen perspectieven naar de toekomst opent!

"We hebben besloten om ons eigen voorprogramma te spelen want dat is goedkoper", zei frontman Nico De Cock bij aanvang van de avond. De populairste Belgische bluesband had immers het idee opgevat om zich eens van een andere kant te laten zien. Enfin, te laten horen eigenlijk. We waren best wel nieuwsgierig naar de akoestische showcase van de sympathieke bluesrockers. En die nieuwsgierigheid werd beloond want de Bones presenteerden zichzelf in een voor hen niet alledaagse setting. Uiteraard bespeelde gitarist Stef Paglia een akoestische gitaar. Bassist Geert Boeckx kwam aandraven met een mooie semi-akoestische houten basgitaar en drummer Jens Roelandt had een soortement toestel bij dat eruit zag als twee sigarenkisten – een grote voor de basbeat en een kleintje als snare – door een ijzeren staaf met elkaar verbonden en twee minicymbaaltjes erop gemonteerd. Toetsenman Edwin Risbourg had zijn oogverblindend mooie fonkelrode Rhodes Vintage Vibe 64 bij. Dat is geen akoestische maar een elektromechanische piano. En Nico zong gewoon akoestisch door de micro. Dit waren de BluesBones, puur en afgestript tot op het bot. Bluesbones... bot... heb je'm? Al snel kregen ze het gezelschap van pianist Tom Eylenbosch (met wie Stef een duo heeft), Walter Broes (frontman van The Seatsniffers) die gitaristisch even kwam demonstreren dat de vintage sound uit zijn vette Guild wonderwel samenging met de light-Bones en Wim De Vos, aka Howlin' Bill, die op harmonica een extra bluestoets toevoegde. We kregen een 45 minuten durende bloemlezing uit het rijke oeuvre van de band en het publiek genoot duidelijk van de sprankelende frisheid die de nummers op deze manier ten deel vielen. En wij? Wel, wij genoten uiteraard op dezelfde manier en waren superblij om het aanstekelijke 'No Good For Me' in deze semi-akoestische setting te horen. Het is ons favoriete BluesBones-nummer.

Na een korte pauze volgde het elektrische concert, de BluesBones zoals we ze het beste kennen zeg maar, met Nico die niet langer akoestisch maar nu elektrisch door de micro zong en de andere bandleden die ondertussen hun getrouwe elektrische instrumenten hadden omgord. Behalve Edwin. Die had helemaal niets omgord, want met een Nord Stage 3-keyboard en een Hammondorgel lukt dat simpelweg niet. Wat zeg je? Met een drumstel ook niet? Proficiat! Je bent nog wakker. De setlist van het nieuwe live-album leverde het ene hoogtepunt na het andere op. Dat kan ook niet anders, want de Bones kozen deze nummers voor het album, simpelweg omdat ze goed zijn. Behalve de instrumentale virtuositeit van de Bones en het fenomenale vocale talent van Nico in het bijzonder, heeft deze band nog een extra troef en dat is dat ze hun nummers zelf schrijven. Daartussen zitten een flink aantal oorwurmen, je weet wel, muziekjes die zich in jouw kop nestelen en daar nog lang blijven zitten. Iedereen beleeft de BluesBones anders, maar voor ons is het aangrijpende 'I Cry' dé oorwurm van deze band. We hebben Nico dit nummer – opgedragen aan een overleden vriend – nu al zo vaak horen zingen en toch blijft het ons raken hoe intens hij dat doet en hoe diep hij daarin gaat. En op het einde van de song richtte hij zijn blik even naar de hoogte. Dwars doorheen het platte dak van de Theadrôme, naar wat gelovigen de hemel noemen. Net op dezelfde manier zoals Johnny Van Zant van Lynyrd Skynyrd dat doet, ter ere van Ronnie, als hij het nummer 'Freebird' inzet met de woorden 'If I leave here tomorrow, would you still remember me'. Verdomme Nico, het is jou alweer gelukt. Alweer bezorgde je ons die krop in de keel.

Een ander hoogtepunt voor ons persoonlijk was de full-power-versie van ons favorietje 'No Good For Me', het laatste nummer van het nieuwe album. Gasten tijdens de tweede set waren Tom Eylenbosch en gitarist Stijn Bervoets. In verschillende nummers poneerden Tom en Edwin fraaie duetten, de een aan de Hammond, de ander aan de Nord en behendig vice versa. Nico stelde Stijn Bervoets voor als volgt: "Stijn is onze vaste invaller voor Stef. Wanneer Stef niet vrij is omdat hij bij een andere band is geboekt, vervangt Stijn hem. En hij doet dat altijd met verve." Vermoedelijk waren er geen andere West-Vlamingen aanwezig want we hoorden niemand rondom ons vragen of Stijn beroepshalve misschien schilder is. Hoe dan ook, gitaarspelen kan hij wel. In het tweede bisnummer – jawel, we gaan al beginnen over de bisnummers want het optreden raasde aan een ijzingwekkend tempo voort en was voorbij voor we het goed en wel in het snotje hadden. Wel, bij het tweede bisnummer dus gingen Stijn en Stef met elkaar in duel in een lang uitgesponnen solo. Voor gitaarfreaks was dit een slotmoment om van te smullen. Een slotmoment van wat een mooie avond is geweest. Bedankt BluesBones, bedankt Theadrôme. En nu maar hopen op zoete broodjes...

Franky Bruneel

• fotogalerij