Goezot in 't Hofke
Zweepes Ven, Oud-Turnhout - 1 en 2 juni 2024

Het was een jubileumjaar, al 20 keer organiseerden de mannen van Goezot hun rootsfestival in Oud-Turnhout. Op vrijdag traditioneel met rockmuziek, op zaterdag alles wat gelinkt is aan rock-'n-roll en wat valt onder de verzamelnaam 'americana' en op zondag gaan ze altijd wat meer richting blues, rhythm-and-blues en soul. Dit jaar liepen deze scheidingslijnen ietwat door elkaar. Zo waren Fifty Foot Combo en Black Box Revelation misschien meer bands voor op een vrijdag. Ze gaven het beste van zichzelf en hadden een enorme aanhang die enthousiast genoot van hun geslaagde optredens, maar voor onze trouwe lezers zijn ze van minder belang, dus slaan we ze in ons verslag over. Save the best for last zal de organisatie hebben gedacht, want op zondagavond, in de kleine tent (the swampstage) kregen we een gradioos rhythm-and-blues-, soul- en funkfeestje van de Franse Buttshakers, maar later meer daarover.

zaterdag 1 juni

Diep geworteld in de muziek waar Back To The Roots-lezers hun hart bij ophalen is de muziek van de nieuwe band van Big Dave. Big Dave & The Dutchmen openden dan weliswaar met 'Let’s Rock 'n' Roll', dat helemaal paste bij de zaterdag. Verder brachten ze een vurige en gedreven set vol traditionele blues en rhythm-and-blues, waarbij een nummer als ‘Jump Children’ opviel en een rustpunt was een prachtige uitvoering van 'I’ll Take Care Of You' (Bobby Bland). Met muzikanten als de fantastische Roel Spanjers op toetsen, gitarist Mischa Den Haring en de broers Dusty en Darryll Ciggaar op respectievelijk bas en drums kon dit alleen maar steengoed worden. En dat was het ook! Gloeiend hete shuffles, knallende boogies en lekkere blues van het beste soort kregen we te horen. Big Dave gaf het beste van zichzelf en baadde in korte tijd in het zweet. Hij lijkt met de jaren alleen maar beter te worden op mondharmonica. Bissen deden ze met een prachtig ingetogen versie van 'Tomorrow Night', een nummer uit 1939 dat in 1948 een hit werd voor Lonnie Johnson. Dave bewees opnieuw één van de beste zangers in dit genre te zijn. Formidabel. Het enthousiasme bij het al talrijk opgekomen publiek was dan ook evenredig!

Terwijl DJ Rudi de mensen trakteerde op zeer dansbare plaatjes in de swamptent maakte de Eilen Jewell Band zich klaar op het hoofdpodium. De 45-jarige Eilen is singer-songwriter en komt uit Idaho. Sinds 1998 maakt ze muziek die zich situeert in de genres country, old-country, folk en honky tonk. Hoewel haar teksten krachtig zijn en vaak gaan over het opkomen voor zwakkeren en het aankaarten van wantoestanden kwam ze hier timide en (té) rustig over. Haar bindteksten waren slecht te verstaan en kwamen zodoende niet over. Haar zangstem was nochtans krachtig genoeg, al was haar keuze van songs dan misschien weer te traag en te zacht voor een festival. Leuk was de slepende versie van Irma Thomas' 'Break-a-way' (waarmee Tracy Ullman in 1983 nog een hit scoorde). Jewells bluesy 'It’s Your Voodoo Working' zweepte het publiek wat op, al bleef dat beperkt tot de eerste 5 à 6 rijen. Degene die het optreden redde van het wegzinken in de modderpoel op de weide was gitarist Jerry Miller. (niet te verwarren met de Moby Grape-gitarist) Hij was voor mij de verrassing van de dag met fantastisch inventieve en originele solo’s en finesse in zijn begeleidingsspel. Hij was een lust voor het oor!

In de kleine tent begon toen Truck Stop Cutie. Bassist en zanger Wim Geysels en zijn mannen waaronder drummer Johnny Trash en gitarist Steven Hollanders visten uit eenzelfde vijver, maar deden dat toch met wat meer stoom en veel verve. Met mooie samenzang en uitstekend gebrachte songs en solo’s wisten deze mannen er een heuse countryparty van te maken. Het was wat moeilijk dansen met onze wandelschoenen vol modder, maar ze kregen ons zeker in beweging! Later op de dag zouden ze dat nog eens overdoen. Sterk werk!

Het Jimmy Dale Surf Trio betrad het hoofdpodium rond half 6. Jimmy is de zoon van de surfsound-koning Dick Dale. En als we 'zoon van' horen, dan huiveren we meestal wel een beetje. En jammer genoeg bevestigde Jimmy ons gevoel. De mannen speelden loeihard en absoluut zonder vaders finesse. Naast rommelige, rammende instrumentale surfsongs, al dan niet covers van papa herinneren we ons een… tja… eigenzinnige versie van 'House Of The Rising Sun', gezongen door Jimmy. (Ook een zanger kan je hem niet echt noemen). Na iets wat Dick Dales 'Misirlou' moest lijken, zijn we maar wat gaan eten.

Andere koek was het optreden van The Kokomo Kings! Een strakke klasseband die de blues als basis neemt om het te vermengen met zeer aanstekelijke rock-'n-roll, rhythm-and-blues, hypnotiserende swampsongs en low down boogies. Met gitarist Jonas Holmberg en frontman zanger-gitarist Martin Abrahamsson hebben ze twee solisten in huis om alle kanten mee uit te kunnen en een dampend en stomend feestje te bouwen. En laat dat nu juist zijn wat ze deden. Ze speelden geen enkel rustig nummer en het ene na het andere opzwepende originele nummer knalde uit de boxen. Vocaal en muzikaal, het geluid, het volume, songkeuzes, het zat allemaal goed en dat was te merken aan het publiek. Er werd gedanst tot achter het mengpaneel en vele schoenen en broeken moesten er in de modder aan geloven. Maar dat mocht de pret niet drukken. Met nummers als de rhythm-and-blues-boogie 'Jump Like A Chicken' en de rock-'n-roller 'If You Were Mine' kon het plezier niet op. Zeker een hoogtepunt van het festival.

Om 22.30 u. was het tijd voor The Seatsniffers. In België en ver daarbuiten een gevestigde waarde, om niet te zeggen legendarisch. Daarom werd de reünie (al waren ze volgens mij nooit echt gesplit) van dit viertal in de originele bezetting vorig jaar mateloos toegejuicht. Alle geplande concerten waren in een mum van tijd uitverkocht! Ze stonden hier al eerder op de planken en vorig jaar begeleidden drummer Piet de Houwer en gitarist-zanger Walter Broes volmaakt en met zeer veel succes Jason Ringenberg (van Jason and the Scorchers). De weide was volledig volgelopen en het werd een fantastisch concert. Een waardige afsluiter van deze dag. 'Assembly Line', 'Shake It', 'U.F.O.', 'Arabian Love Call', 'Castin’ My Spell', 'Gimme Gimme', 'Shakedown', 'Loudmouth', 'She’ A Fox', wie kent ze niet. Het zijn allemaal klassiekers geworden en ze werden dan ook luidkeels meegezongen. En weet je wat opviel, de spelvreugde! En ondanks wat feedback/monitorproblemen, vooral bij Bop, nam de professionaliteit en vakmanschap de overhand en werd er een geweldige show neergezet. Het publiek ging uit z’n bol. Roel, Walter, Pete and Bop, you made our day. Fantastisch!

zondag 2 juni

Het ontbijt in ons hotelletje was formidabel goed, het was droog en het zonnetje warmde ons langzaam op. Het was half twee. Tien jaar geleden stonden ze hier ook al eens, Doghouse Sam & His Magnatones. Misschien hadden ze nu een trapje hoger op de programmatie mogen staan. Wie aanwezig was bij deze formidabele opener van de zondag, maakte een knaller van een optreden mee. Wouter Celis aka Doghouse Sam en zijn Magnatones, drummer Franky Gomez en contrabassist Martin Ubaghs gaven er een spreekwoordelijke lap op. Het werd een vurig optreden dat niemand onberoerd liet. De weide die voor een derde was gevuld, stond te swingen. De korte 3 kwartier tijd die ze kregen vlogen voorbij. Vanaf de opener 'Roll Up My Sleeves' naar het sexy 'Let’s Get It On' tot afsluiter 'I Ain’t Got Time' eisten ze de volle aandacht. Het enthousiasme en het plezier van deze mannen was aanstekelijk en zorgde voor een perfect begin van deze festivaldag.

In de kleine tent speelde onmiddellijk daarna Lapwing Trail hun eerste set. Deze vijfkoppige Limburgse band staan garant voor southern rock met een seventies sound én met kwaliteit gebracht. Het publiek smaakte dit wel. Een tweede set zou verder op de dag hetzelfde effect hebben.

Even later stond op het hoofpodium het Dom Martin Trio klaar. De Ier Dom Martin werd gebombardeerd tot de opvolger van Rory Gallagher. Of hij daar nu zo blij mee moet zijn, weten we niet. We hebben het hem niet gevraagd. Maar zo’n vergelijkingen zijn altijd wel risicovol en vaak stigmatiserend. Feit is dat hij een drietal nummers op een elektrische dobro speelde die ik zeer kon pruimen. Toen hij wisselde van gitaar en een loeiharde bluesrock-versie van 'Messin' With The Kid' bracht, smaakte die pruim ineens heel anders. Ok, het is een powertrio en Rory had ook veel power. Maar Rory had ook een krachtige, ruige stem en die heeft Dom hoegenaamd niet. Er volgden nogal wat loeiende soli met een overbodig aantal noten, maar zo schijnt dat te horen bij deze stijl. En het publiek lustte deze late brunch wel. Maar goed, ik vond Rory akoestisch ook altijd veel beter dan met powertrio. Ieder zijn meug.

Curtis Salgado is niet alleen een ongelooflijke soul- en blueszanger en weet verdomd goed hoe je met een mondharmonica moet omgaan. Bovendien is hij meestal een zeer grappige entertainer. Dat hoor je ook terug in zijn teksten en bindteksten. Curtis Salgado & Soulshot, zijn Europese band onder leiding van drummer Fabrice Bessouat met de ongelooflijke gitarist Anthony Stelmaszack, de Franse Amerikaan, bassist Kris Jefferson en de Ierse Eamonn Flyn op toetsen warmden ons beter op dan het schrale zonnetje dat af en toe doorbrak. 70 jaar is Curtis ondertussen, hij overwon enkele keren kanker had een zware hartoperatie en hij staat er nog steeds met één van de beste blanke soulstemmen. Hij overtuigde met soul in '20 Years Of BB King', de OV Wright-klassieker 'Nobody But You', 'Born Al Over' en het van Aretha Franklin bekende 'Nikki Hoeky', maar ook met rock-'n-roll zoals 'The Longer That I Live' of blues in 'I Found A New Love'. Hij brengt het allemaal met stijl en kwaliteit. Afsluiten deden ze met de Larry Williams-klassieker 'Slow Down'.

De Boogie Beasts zijn al enige tijd een begrip in België en Europa volgt snel. Het is de mannen gegund, want als er één band is die er jarenlang keihard voor gewerkt heeft, zijn zij het wel. Hen voorstellen hoeft niet meer. Hun unieke sound, geworteld in de rauwe blues en boogie spreekt voor zich. Ze koppelden het element 'catchy en dansbaar' eraan en maakten er meeslepende een pakkende, zeer herkenbare stijl van. Deze band is compleet uniek en dat is zeker niet vanzelfsprekend in een verzadigde muziekwereld. Dit is een band met ballen en doorzettingsvermogen. Het zijn steengoede en gedreven muzikanten. Hun concert werd dan ook wat er van verwacht hadden, één groot feest. De zeer goed gevulde weide deinde heen en weer en op en neer. Het zijn uitstekende entertainers geworden die volgens mij zelf een ingezakt en mak publiek aan het dansen krijgen! Topband en een top-optreden! Lang leve Boogie Beasts!

Maar het was nog niet volledig voorbij. In de kleine tent moesten de Franse Buttshakers, onder leiding van de oorspronkelijk uit St. Louis afkomstige Ciara Thompson nog beginnen. Het zou hét hoogtepunt van het festival worden! In een mum van tijd stond de tent in vuur en vlam! Met rhythm-and-blues, soul en een ferme scheut funk kletste zangeres Ciara ons om de oren. Het was onmogelijk om stil te blijven staan bij deze strakke Daptones-achtige soulsound. Het werd heet en vochtig in de tent op deze frisse zondagavond. Niet alleen Ciara stal de show met haar imposante en unieke soulstem maar ook trombonist Simon Girard en bariton saxofonist Léo Quillon gaven elk een indrukwekkende lange solo. Het publiek werd uitzinnig en niemand stond nog stil. Wat een power, wat een energie! Het was jammer genoeg veel te snel voorbij…of leek dat alleen maar zo? We kijken terug op een zeer geslaagde 20ste editie van Goezot met heerlijk veel aandacht voor Belgische bands en enkele verrassingen. De organisatie verzorgde ons ook goed met genoeg oplossingen om de modder in te perken en met een fantastisch QR-codesysteem aan de polsband om drank en eten te betalen. Meer moet dat niet zijn! Een zeer geslaagde editie. Wij zijn nu al benieuwd naar wat we er volgend jaar gaan mogen zien en horen!

Peter Jacobs & Linda Marchesini

• fotogalerij zaterdag
• fotogalerij zondag

• fotogalerij zaterdag
• fotogalerij zondag