Blaublues Festival
Zaal De Levaard, Haringe - 9 november 2024

Er zijn zo van die momenten dat ze een mens met flashbacks rond de oren slaan. Voor je het goed en wel in het snotje hebt, brengt een gebeurtenis van het moment jou plotsklaps terug naar iets wat je al eens hebt meegemaakt. Of de geschiedenis lijkt zich te herhalen en dan ga je zowel bewust als onbewust vergelijkingen maken. Vandaag was het weer zo'n flashbackdag. Na te zijn ingecheckt in Het Wethuys in het schilderachtig mooie Watou – waar we precies vijf jaar geleden ook logeerden – gingen we een frietje steken bij frituur Friettijd. Toen de vriendelijke frietenbakker onze bestelling tot bij ons tafeltje bracht, vroeg hij: "Waarde gij dat niet met die Pères Fouettards?" Verbaasd over het olifantengeheugen van deze mens, bevestigden we. "Ik herken uw stem", voegde hij er nog aan toe. Ook dát is verdorie vijf jaar geleden! We gaan hier nu niet in het lang en het breed vertellen waarover dat toen ging, want we zitten hier slechts in een weinig toevoegende inleiding voor ons verslagje over Blaublues 2024 waaraan we beter zouden beginnen in plaats van te blijven lullen. Indien je jouw nieuwsgierigheid echter niet kunt bedwingen, klik dan even hier.

Ook het sympathieke bluesfestival zelf was voor ons een aaneengeregen collectie flashbacks want elke band hadden we in het verleden reeds live aan het werk gezien. De Brits-Jamaïcaanse zanger-harmonicaspeler Errol Linton zelfs meerdere keren, waarvan de laatste in 2022 op het (Ge)Varenwinkelfestival. De bezetting was identiek, met de immer goedlachse bassist Lance Rose en gitarist Ritchie Green die nog altijd Duracellkonijngewijs met snelle korte pasjes in het rond staat te trappelen. Probeer daar maar eens een scherpe foto van te maken zeg! Maar spelen kan hij wel hoor. Iedereen in de band trouwens. Errol zelf is een ietwat slungelachtige figuur die ons qua uiterlijk een beetje aan Sonnyboy Williamson II doet denken. Qua uiterlijk, we zeggen het luid en duidelijk, zodat je niet verkeerdelijk zou beginnen veronderstellen dat zijn harmonicaspel en zang ook maar ergens in de buurt van SBWII komen. Al bracht hij vandaag een wel zeer fraaie versie van 'Hoodoo Man Blues' (Jr. Wells). Het talrijk opgekomen publiek – Blaublues was weer uitverkocht – stelde zich heel ontvankelijk op en al van bij het begin werd er schuddebuikend meegewiegd. Zijn afkomst niet verloochenend, mixte Errol in één en hetzelfde nummer Chicagoblues met reggae. Ijzingwekkend duidelijk werd het, hoe deze twee muziekstijlen nauw met elkaar verwant zijn.

Robbin Kapsalis, Giles Robson & The Fat Harry Band zagen we in augustus nog op het (Ge)Varenwinkelfestival. Of toch niet helemaal, want daar werd Fat Harry vervangen door zijn goede maatje Little Steve. Met spontane opwellingen moet een mens voorzichtig zijn, maar in dit geval overvielen ons slechts enkele onschuldige vergelijkingen. Zo herinneren we ons dat Steve een meer traditioneel en mooi afgebakend rhythm-and-bluesgeluid liet horen, terwijl de klank van Fat Harry iets gespierder, iets grootstedelijker en misschien iets eigentijdser is. Stilistisch vonden wij Steve en Robbin iets harmonieuzer samengaan, maar het ideale zou zijn om beide gitaristen in deze band te hebben. Robbin, geboren en tot op haar veertiende getogen in Chicago, bleek vandaag iets beter bij stem te zijn dan afgelopen zomer. 'Blues Is My Business' kwam er overtuigend uit. Maar de ster van dit optreden was ook nu weer de Britse zanger-harmonicaspeler Giles Robson. Nooit gaat hij in overdrive, maar in een zeer authentieke harmonicastijl etaleert hij een omvangrijke technische bagage. Er zijn mensen die op een harmonica spelen en er zijn harmonicaspelers. Giles zit in de laatste categorie. Hij gaf dit optreden de nodige diepgang al is hij door de jaren heen ook veel communicatiever geworden met het publiek. Zo kreeg Giles de toehoorders door het dolle heen met wat hij de 'Blaublues Boogie' noemde. Toen ze op zijn aanwijzen luidkeels 'Blaublues' bleven scanderen, maakte hij zelfs een filmpje dat nu op zijn socials te zien is. Een leuk moment was ook de manier waarop Robbin naar het einde toe haar eigen feestje bouwde in Slim Harpo's 'Shake Your Hips'.

Vervolgens sodemieterde de teletijdmachine ons naar 2017. Toen was hier, op dit festival, de Zac Harmon Band ook al eens te gast. De flashbacks bleven maar komen en zeg niet dat we jou niet hebben gewaarschuwd. Afgezien van enkele songs uit zijn nieuwe album 'Floreada's Boy' bracht Zac zelfs een vrij identiek repertoire. In 2017 hadden we het in ons verslagje al over zijn songschrijverschap en zijn gevoel voor humor en die context was ons toen ook al het nummer 'The Blue Pill Thrill' opgevallen (opgedragen aan alle mannen van boven de vijftig). 'Mag iets goeds dan niet een keer worden herhaald?', horen we jou al vragen. Maar natuurlijk! Begrijp ons niet verkeerd. Soms zijn die flashbacks bijzonder prettige ervaringen hoor. En in dit geval zeer zeker want voor ons part bracht Zac Harmon hier vanavond het meest authentieke en best gevarieerde optreden. We hebben zoveel mooie dingen gehoord, gaande van grootstedelijke funkblues, meerstemmig gezongen soulblues en een niet geveinsd spel van 'call & response' dat ons meevoerde naar de origine van de blues. Eindelijk! Wie doet dat verdorie nog, de dag van vandaag? Eén belangrijk detail nog: Het valt op dat Zac zijn gitaar eerder bijheeft als een ornament. Op enkele zeldzame scherpe uithalen na, speelt hij niet veel. Maar in de band zat ook zijn kleinzoon – als tweede gitarist – en op een gegeven moment mocht die soleren. Ja, santé ons ratje! Stond daar weer eens een jonge twintiger blues te spelen met de intensiteit en maturiteit van een grijzende kalende havik. Toen Zac aan het eind van de set terugging naar de blues uit Jackson, Mississippi – zijn bakermat – in een ode aan Little Milton, excelleerde en explodeerde de jongeling tot in het oneindige. Het publiek ging door het dak. Enfin, in de spreekwoordelijke betekenis uiteraard...

Jj Thames & The Luca Giordano Band mocht Blaublues 2024 afsluiten. Wat vraag je? Of dit ook een flashback was? Uiteraard. Retrospectie had vandaag een onbeperkt abonnement, zoveel is zeker. We zagen deze band nog maar pas op het (Ge)Varenwinkelfestival en wisten perfect wat we konden verwachten: pretentieloos amusement, gekoppeld aan muzikaal vakmanschap. Luca, Jennifer en de rest van de bende hebben die verwachtingen één op één ingelost. Eerst iets over dat vakmanschap, want dat is simpelweg een synoniem voor de naam Luca Giordano. Deze immer sympathieke Italiaanse gitarist toonde zich weer eens het product van gekke bekken en subliem gitaarspel. Het woord 'product' gebruiken we hier in de context van het resultaat van een vermenigvuldiging. Het ene versterkt het andere. De drummer had interessante tussentijden en backbeats en de bassist speelde met klasse en stijl heel eigen patronen. Om maar te zeggen dat deze Italiaanse band de gedroomde begeleiders zijn voor om het even wie. Ook voor zangeres Jennifer 'Jj' Thames, geworteld in Detroits rijke muzikale cultuur maar ook in de zuiderse blues- en soultraditie. Jj bleek vanavond goed in haar schik. Helemaal op haar gemak deed ze haar schoenen uit om blootsvoets het publiek nog meer uit haar hand te laten eten. Zij zorgde dus voor de factor pretentieloos amusement. Als we jou bijvoorbeeld vertellen dat ze Little Richards 'Tutti Frutti' bracht als een snelle Chicagobluesshuffle en daaraan naadloos 'Sweet Home Chicago' soldeerde, dan weet je het wellicht wel.

Deze laatste act was om 00.20 u. begonnen, wat wij eigenlijk veel te laat vinden. Persoonlijk zouden wij ervoor opteren om het hele festival één uur vooruit te schuiven. Maar de eerlijkheid gebiedt ons wel om te zeggen dat vrijwel het voltallige publiek helemaal tot aan het eind van Jj's set aandachtig bij de les bleef. Blaublues 2024 was weer eens een fijne editie en wij hebben alvast 8 november 2025 in onze agenda aangestipt en een kamer in Het Wethuys geboekt. Lang leve de flashforwards!

Franky Bruneel

• fotogalerij
  
  

• fotogalerij