|
||
|
Na een passage op het ter ziele gegane bluesfestival Blues Oan D'aa Stoazze in Hamme, waar ze samen speelde met The Hoodoo Gang, was het in onze contreien jarenlang stil rond deze dame van gospel, jazz en blues. Het maakte ons dus blij, te vernemen dat Janice zou optreden in het kader van Cycle de Blues in Engis, samen met haar echtgenoot Werner Gürtler op trombone en de ons (nog) onbekende pianiste Amelie 'Amy' Protscher. Het
deed ons ook plezier dat de
Eglise St. Georges geen klein
Waals Romaans kerkje bleek, maar
een heus modern kerkgebouw met
vooral heel veel ruimte. We
gingen even kennismaken met de
muzikanten en de logistieke
ploeg, waarbij het goed deed om
enkele oude vrienden opnieuw
tegen het lijf te lopen: Georges
Lemaire, die wel bij elk
bluesproject in Wallonië
betrokken lijkt en fotograaf
Paul Jehasse. Samen maken ze ook
deel uit van het legendarische
kwartet dat de blues in Wallonië
levend houdt, waaronder ook de
betreurde Robert Sacré en
fotografe Lola Reynaerts. Men
beloofde ons een mix van jazz en
blues, maar zeker ook 'old
school gospel'. Janice zelf
drukte ons op het hart dat ze
zeker veel aan ons zou denken...
Het
concert begon in elk geval
atypisch, met Amy die aan de
piano plaatsnam en meteen een
verzoekje van iemand van de
organisatie inwilligde. Ze
startte met een stomende
boogiewoogieversie van 'Flip,
Flop & Fly'. Onze aandacht
was zeker en vast gewekt, want
haar manier van pianospelen is
zo overtuigend 'old school
African American' met een
stompende linkerhand. We
vernamen trouwens dat de dame
ook nagenoeg elk instrument kan
bespelen, waaronder vooral de
bas. Tijdens de pauze vertelde
ze dat ze ook best overweg kan
met gitaar, orgel en
blaasinstrumenten én een
doctoraat in scheikunde
behaalde. Van talenten
gesproken...
Het werd tijd om
Janice en haar echtgenoot op het
podium te halen. Ze begon meteen
met een cover van 'Come On
Children, Let's Sing', volledig
in de Mahalia-stijl. Gospelen,
dat zou zeker aanslaan. Maar al
snel schakelde ze over naar een
stijl die het hele concert zou
blijven hangen, mede dankzij het
trombonespel van Werner: de easy
old school jazz uit New Orleans.
'Basin Street Blues' kwam
voorbij, gedragen door Amy's
virtuoze pianospel en de licks
van Werner op zijn trombone. Het
was duidelijk dat Janice en
Werner niet meer piepjong zijn.
Dat was hoorbaar in de fragiele
stem en het lichte trombonespel.
Maar Janices vermogen om het
publiek te bespelen was nog
altijd springlevend. Dat is ook
niet zo vreemd als je naar haar
staat van dienst kijkt: in de
jaren '60 trad ze veel op voor
Amerikaanse troepen in het
buitenland, waaronder Vietnam,
en ze speelde zelfs op de
uitreiking van de Nobelprijs aan
Desmond Tutu.
Al snel schakelde
ze over naar een nummer,
opgedragen aan alle sterke
vrouwen in deze wereld: 'Work
Your Magic'. De piano en
trombone tilden het nummer echt
naar een hoger niveau. Daarna
ging ze verder met het pompende
'Double Dynamite', waarbij de
piano breed mocht invullen,
vooral om Janice wat ademruimte
te geven. Toen Janice begon te
vertellen over een man genaamd
Georges (en ze sprak op dat
moment tegen Georges Lemaire,
die op de eerste rij zat),
besloot Werner 'In The
Summertime' van Gershwin in te
zetten. Janice pikte dit meteen
op, maar koos ervoor om de
spiritual 'Motherless Child' te
zingen. De uitvoering werd enkel
door het pianospel hoog
gehouden; Amy bleek echt de
ruggengraat van dit trio te
zijn, die ervoor zorgde dat
alles goed bleef verlopen. Maar
Janice kreeg het publiek wel aan
het dansen op een sensuele
blues, om vervolgens terug af te
zakken naar New Orleans met een
mooie versie van 'Just A Closer
Walk With Thee', waarbij ze het
publiek aanmoedigde om mee te
zingen. Heel even waanden we ons
in een kerkje ergens in Tremé,
New Orleans. Ze liet het nummer
moeiteloos overgaan in 'Jesus On
The Mainline' waarin ze een
bezwerend repetitieve zangstijl
in een spel van 'call &
response' etaleerde.Toen was het
tijd voor een pauze. Misschien
het moment om – als we de ballen
hadden – Wallonië te leren dat
handklappen bij 'old school
gospel' op de tweede en vierde
tel moet gebeuren...
De tweede set
begon met een mix van de old
school-nummers 'Glory, Glory,
Hallelujah' en 'Down By The
Riverside', waarbij ze meteen de
medewerking vroeg van het
voltallige publiek. Daarna
volgde 'C.C. Rider', waarin de
piano de ruimte kreeg voor een
knappe bluessolo. Na deze
krachtige start was het tijd
voor wat rustige jazznummers:
'The Lady Is A Champ' (en voor
één keer geen 'Tramp') en een
korte versie van 'Making
Whoopee', waarin de trombone de
ruimte kreeg om uitgebreid te
soleren. Je merkt dat Werner een
legendarische kennis heeft, maar
het wordt ook duidelijk hoe
moeilijk het is om op een
gevorderde leeftijd alles nog
goed te spelen. Met 'I Can Give
You Anything But Love, Georges'
zong Janice een
liefdesverklaring voor de man
die haar naar Engis haalde:
Georges Lemaire. Iedereen mocht
meezingen. Nee, beter gezegd:
iedereen móést meezingen, onder
de strenge leiding van
koorleider Janice. Er volgden
nog twee bluesnummers: 'Kansas
City Blues' en 'Whisky Drinking
Woman', waarna Janice de set
bijna uitgeput afsloot met twee
verplichte, maar voor mij
overbodige nummers (ja, het is
bijna Kerstmis): 'Santa Is
Coming to Town' en 'Rudolph the
Red-Nosed Reindeer'. Iedereen
zong nog even mee, en vooral Amy
liet zien wat voor fantastische
pianiste ze is. Als je van deze
twee 'corny' liedjes een
bluesversie kunt maken die
inspireert, dan heb je onze
aandacht. Tot slot werd het trio
nogmaals teruggeroepen voor het
bisnummer 'Hallelujah I Love
Him/Her So' van Ray Charles. We
hopen echt dat we op ons 82ste
nog genoeg energie hebben om met
de trein door heel Europa te
reizen, om dan 2,5 uur het beste
van onszelf te geven en de
volgende dag, na een korte
nacht, weer terug naar huis te
sporen. Janice en Werner hebben
een legendarische staat van
dienst waar je alleen maar
jaloers op kunt zijn. Janice
vertelde over haar
jeugdvriendschap met Billy
Preston en dat James Cleveland
een persoonlijke vriend was. Ze
zijn nog steeds in staat om die
ervaring te delen met iedereen
die bereid is om op een natte
decemberavond naar een kerkje
ergens in Wallonië af te zakken.
Dat we pianiste Amy Protscher
leerden kennen, maakte de avond
compleet. Ze is een geweldige
dame aan de piano, met een stijl
die we al heel lang niet meer
hebben gehoord: een mix van Jon
Batiste, James Booker en Mildred
Falls, de pianiste van Mahalia
Jackson.
Marc Borms
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
foto's: © An Staels
|