Het deed ons ook plezier dat de Eglise St. Georges geen klein Waals Romaans kerkje bleek, maar een heus modern kerkgebouw met vooral heel veel ruimte. We gingen even kennismaken met de muzikanten en de logistieke ploeg, waarbij het goed deed om enkele oude vrienden opnieuw tegen het lijf te lopen: Georges Lemaire, die wel bij elk bluesproject in Wallonië betrokken lijkt en fotograaf Paul Jehasse. Samen maken ze ook deel uit van het legendarische kwartet dat de blues in Wallonië levend houdt, waaronder ook de betreurde Robert Sacré en fotografe Lola Reynaerts. Men beloofde ons een mix van jazz en blues, maar zeker ook 'old school gospel'. Janice zelf drukte ons op het hart dat ze zeker veel aan ons zou denken...

Het concert begon in elk geval atypisch, met Amy die aan de piano plaatsnam en meteen een verzoekje van iemand van de organisatie inwilligde. Ze startte met een stomende boogiewoogieversie van 'Flip, Flop & Fly'. Onze aandacht was zeker en vast gewekt, want haar manier van pianospelen is zo overtuigend 'old school African American' met een stompende linkerhand. We vernamen trouwens dat de dame ook nagenoeg elk instrument kan bespelen, waaronder vooral de bas. Tijdens de pauze vertelde ze dat ze ook best overweg kan met gitaar, orgel en blaasinstrumenten én een doctoraat in scheikunde behaalde. Van talenten gesproken...

Het werd tijd om Janice en haar echtgenoot op het podium te halen. Ze begon meteen met een cover van 'Come On Children, Let's Sing', volledig in de Mahalia-stijl. Gospelen, dat zou zeker aanslaan. Maar al snel schakelde ze over naar een stijl die het hele concert zou blijven hangen, mede dankzij het trombonespel van Werner: de easy old school jazz uit New Orleans. 'Basin Street Blues' kwam voorbij, gedragen door Amy's virtuoze pianospel en de licks van Werner op zijn trombone. Het was duidelijk dat Janice en Werner niet meer piepjong zijn. Dat was hoorbaar in de fragiele stem en het lichte trombonespel. Maar Janices vermogen om het publiek te bespelen was nog altijd springlevend. Dat is ook niet zo vreemd als je naar haar staat van dienst kijkt: in de jaren '60 trad ze veel op voor Amerikaanse troepen in het buitenland, waaronder Vietnam, en ze speelde zelfs op de uitreiking van de Nobelprijs aan Desmond Tutu.

Al snel schakelde ze over naar een nummer, opgedragen aan alle sterke vrouwen in deze wereld: 'Work Your Magic'. De piano en trombone tilden het nummer echt naar een hoger niveau. Daarna ging ze verder met het pompende 'Double Dynamite', waarbij de piano breed mocht invullen, vooral om Janice wat ademruimte te geven. Toen Janice begon te vertellen over een man genaamd Georges (en ze sprak op dat moment tegen Georges Lemaire, die op de eerste rij zat), besloot Werner 'In The Summertime' van Gershwin in te zetten. Janice pikte dit meteen op, maar koos ervoor om de spiritual 'Motherless Child' te zingen. De uitvoering werd enkel door het pianospel hoog gehouden; Amy bleek echt de ruggengraat van dit trio te zijn, die ervoor zorgde dat alles goed bleef verlopen. Maar Janice kreeg het publiek wel aan het dansen op een sensuele blues, om vervolgens terug af te zakken naar New Orleans met een mooie versie van 'Just A Closer Walk With Thee', waarbij ze het publiek aanmoedigde om mee te zingen. Heel even waanden we ons in een kerkje ergens in Tremé, New Orleans. Ze liet het nummer moeiteloos overgaan in 'Jesus On The Mainline' waarin ze een bezwerend repetitieve zangstijl in een spel van 'call & response' etaleerde.Toen was het tijd voor een pauze. Misschien het moment om – als we de ballen hadden – Wallonië te leren dat handklappen bij 'old school gospel' op de tweede en vierde tel moet gebeuren...

De tweede set begon met een mix van de old school-nummers 'Glory, Glory, Hallelujah' en 'Down By The Riverside', waarbij ze meteen de medewerking vroeg van het voltallige publiek. Daarna volgde 'C.C. Rider', waarin de piano de ruimte kreeg voor een knappe bluessolo. Na deze krachtige start was het tijd voor wat rustige jazznummers: 'The Lady Is A Champ' (en voor één keer geen 'Tramp') en een korte versie van 'Making Whoopee', waarin de trombone de ruimte kreeg om uitgebreid te soleren. Je merkt dat Werner een legendarische kennis heeft, maar het wordt ook duidelijk hoe moeilijk het is om op een gevorderde leeftijd alles nog goed te spelen. Met 'I Can Give You Anything But Love, Georges' zong Janice een liefdesverklaring voor de man die haar naar Engis haalde: Georges Lemaire. Iedereen mocht meezingen. Nee, beter gezegd: iedereen móést meezingen, onder de strenge leiding van koorleider Janice. Er volgden nog twee bluesnummers: 'Kansas City Blues' en 'Whisky Drinking Woman', waarna Janice de set bijna uitgeput afsloot met twee verplichte, maar voor mij overbodige nummers (ja, het is bijna Kerstmis): 'Santa Is Coming to Town' en 'Rudolph the Red-Nosed Reindeer'. Iedereen zong nog even mee, en vooral Amy liet zien wat voor fantastische pianiste ze is. Als je van deze twee 'corny' liedjes een bluesversie kunt maken die inspireert, dan heb je onze aandacht. Tot slot werd het trio nogmaals teruggeroepen voor het bisnummer 'Hallelujah I Love Him/Her So' van Ray Charles.

We hopen echt dat we op ons 82ste nog genoeg energie hebben om met de trein door heel Europa te reizen, om dan 2,5 uur het beste van onszelf te geven en de volgende dag, na een korte nacht, weer terug naar huis te sporen. Janice en Werner hebben een legendarische staat van dienst waar je alleen maar jaloers op kunt zijn. Janice vertelde over haar jeugdvriendschap met Billy Preston en dat James Cleveland een persoonlijke vriend was. Ze zijn nog steeds in staat om die ervaring te delen met iedereen die bereid is om op een natte decemberavond naar een kerkje ergens in Wallonië af te zakken. Dat we pianiste Amy Protscher leerden kennen, maakte de avond compleet. Ze is een geweldige dame aan de piano, met een stijl die we al heel lang niet meer hebben gehoord: een mix van Jon Batiste, James Booker en Mildred Falls, de pianiste van Mahalia Jackson.

Marc Borms