Sean 'Mack' McDonald
Banana Peel, Ruiselede - 11 maart 2024

We hebben het al zo vaak gezegd en geschreven: er staat een hele nieuwe lichting jonge Afro-Amerikaanse bluesmuzikanten klaar om met eerbied en respect voor de traditie de blues ook in de volgende decennia een voedingsbodem te geven. Echt waar. Druppelsgewijs komen ze ook op onze podia terecht. Zo kijken wij bijvoorbeeld reikhalzend uit naar de eerste Europese passage van D.K. Harrell in mei. En net zo benieuwd waren we naar de 22-jarige Sean 'Mack' McDonald. Die was ons vorig jaar al getipt door enkele Nederlandse bluesvrienden. In oktober 2023 heeft hij enkele optredens gespeeld met Blind B & The Visionairs (o.a. op Texel Blues). In november speelde hij op het Lucerne Blues Festival, begeleid door o.a. Johnny Moeller & The Texas Horns. En nu dus, eindelijk, op een boogscheut en twee steenworpen van onze haardstede...

We horen het u al vragen. Waarom vermelden wij expliciet die vorige Europese passages? Doet dat nu iets ter zake? Wel ja, eigenlijk wel. Omdat we ergens lazen dat Sean nu voor het eerst in Europa was. Dat klopt dus niet. En vooraleer we u iets vertellen over het optreden in de Banana Peel, gaan we onszelf eerst flink wat tijd en ruimte besparen. Wij gaan geen half concertverslag spenderen aan het leentjeburen van een biografie waarin anderen ons voorgingen. Als u meer wil weten over wie Sean 'Mack' McDonald is, dan kunt u gewoon hier even klikken. Geen nood, het ding opent in een nieuw venster, u speelt ons niet kwijt.

Voor zijn derde Europese passage laat Mack zich vergezellen door Soul Shot, het Franse collectief rond drummer-boeker Fabrice Bessouat, met een wisselende bezetting, steeds aangepast om de hopman zo goed mogelijk van dienst te zijn. Zo koos Fabrice voor deze tour de toetsenman Cédric LeGoff en bassist Julien Dubois. Is het u trouwens al opgevallen dat Franse begeleiders hoe langer hoe omnipresenter zijn op onze podia? Ja hé!

“I feel like party tonight”, scandeert McDonald, waarop hij begint te improviseren rond een thema dat ons aan Johnny Guitar Watson doet denken. En meteen ontwaren we een stem die drie keer ouder is dan Mack zelf. Dat is vreemd want Groene Michels zonder filter bestaan al lang niet meer en in Murfreesboro, TN hebben ze die wellicht nooit gehad. “Veel bluesnummers gaan over auto's, treinen, geld, alcohol en vrouwen”, vertelt Sean. En daarmee zette hij ons op een verkeerd spoor, want wat volgde, was een schitterend uitgewerkte instrumental: 'Night Train' van Jimmy Forrest. Kunt u zich dat voorstellen? Hier stond dus een 22-jarige een nummer te spelen dat ruim vijftig jaar eerder dan hijzelf op de wereld kwam, met een maturiteit van iemand die dat nummer al vijftig jaar speelt. In een ander nummer leek Sean in de kop en in de staart op Otis Rush. Daartussenin reeg hij ontelbare uiteenlopende thema's en riedels aaneen. Zelfs de Flintstones en Broeder Jacob kwamen voorbij. Heel even maar, enkele luttele seconden, waarna Sean dan weer de draad van het nummer oppikte. We vielen van de ene verrassing in de andere. En laat ons wel wezen, dit voelde echt niet aan als van de hak op de tak. Dit was puur muzikaal meesterschap. Wat een talent zeg! Bij de aanzet van Chuck Berry's 'Lucille' leerde Sean zijn publiek wat een backbeat is. Een standaardblues bestaat uit coupletten van vier maten en wij, blanke sulletjes, hebben de gewoonte om mee te klappen of te stompen op de eerste en de derde maat. “Maar dat is agressief en dat doet pijn”, zei Sean. “Dit is geen Europese klassieke muziek”, vervolgde hij, “Dit is zwarte klassieke muziek”. En daarop horen we dus te klappen in de backbeat, op de tweede en de vierde tel dus. Was dit een belerend vingertje? Was dit snotneuzige overmoed? Absoluut niet! Hier stond een jongeman die heeft geleerd om fier te zijn op zijn zwart zijn. Dit was een statement, straight in our face verdorie! En het is misschien een detail, maar 'Lucille' versmolt naadloos met 'Dizzy Miss Lizzy', tot twee keer toe heen en weer. Met Bobby Blands 'Good Time Charlie' sloot Mack de eerste set af. En ja, u heeft het goed begrepen. Hij heeft slechts vijf nummers gespeeld die elk ruim tien minuten duurden en we hebben ons geen seconde verveeld.

Mack ving de tweede set aan met een lange jazzy instrumental van rhythm-and-bluesgitarist Bill Jennings. En net zoals Jennings – ook gesitueerd in de jaren '50 trouwens – soleerde Mack met duidelijk uitgesproken lijnen zonder de swing te verliezen. Hij kan het echt wel hoor! “We killed two birds with one stone”, zei Sean. Dat is zoals wij twee vliegen in één klap slaan. Hij had namelijk 'Give Me 5, 10, 15 Hours Of Your Love' (Ruth Brown, 1952) samen gespalkt met 'Murder In The First Degree' (van Jimmy Oden maar voor het eerst opgenomen door St. Louis Jimmy in 1956). In de slow '3 O' Clock In The Morning' kreeg toetsenman Cédric LeGoffe zijn moment de gloire met een verschroeiende pianosolo. Hoe schoon! Vervolgens verwees Sean naar de tijd dat hij gospel zong in de kerk, maar er volgde een niet mis te verstane boodschap want hij koos voor de traditional 'Don't Let The Devil Ride' die hij van bijzonder spitsvondige gitaarfrazeringen voorzag. Voor het slot van set twee goot Mack 'Money' van The Beatles in een passend als gegoten bluesvestje. Inderdaad, ook set twee bestond uit slechts vijf nummers, weliswaar ruim bijgespekt en aangesterkt met steeds weer die verrassende zijsprongetjes die het publiek zonder de minste moeite bij de les hielden. Als toegift dwong Sean nog wat publieksparticipatie af in Guitar Slims meezinger 'Certainly All'.

Dit optreden was werkelijk heel speciaal. We hebben het nog niet zo vaak meegemaakt dat een artiest maar vijf nummers in een uur speelt, de tijd neemt om de muziek op een onderbouwde manier uit te diepen, duidelijke instructies geeft aan de band over wat en hoe hij het wil en zich zeer onderhoudend en matuur opstelt naar het publiek toe. Al die dingen zou je verwachten van een doorgewinterde veteraan met al ettelijke decennia op de podiumteller, niet van een 22-jarige nieuwkomer. Het maakt ons enkel maar benieuwd naar wat we in de toekomst nog zullen horen van dit grootse talent.

Franky Bruneel

• fotogalerij
  

• fotogalerij