Tom Holland
Banana Peel, Ruiselede - 27 mei 2024

Ook al is de naam Tom Holland in bluesland misschien nog geen gemeengoed, de ietwat doorgewinterde liefhebber kent zijn kwaliteiten. De nu 46-jarige zanger-gitarist uit Chicago's South Side heeft een indrukwekkende staat van dienst. Hij begon op zijn negentiende in de clubs te spelen met L.V. Banks tot John Primer hem vier jaar later onder zijn vleugels nam. Rond de eeuwwisseling kon hij aan de slag bij Eddie Clearwater en in 2003 werd hij door James Cotton benaderd. Maar liefst twaalf jaar was hij Cottons gitarist en bandleider. Daarnaast is de lijst artiesten bij wie hij interimklusjes klaarde al lang niet meer bij te houden, maar recent was hij actief bij Mississippi Heat en bij Chicago Wind, een band waarin ook zangeres Deitra Farr en harmonicaspeler Matthew Skoller zaten. Naast zijn werk als begeleider heeft Tom ook zijn eigen project: Tom Holland & The Shuffle Kings. In die hoedanigheid kwam hij naar de Banana Peel en de Shuffle Kings van dienst waren de Franse drummer Denis Agenet en de al even Franse contrabassist Abdell B Bop.

Al van meet af aan liet Tom ons horen wie de échte Shuffle King is. En hoe Chicagoblues hoort te klinken. Zijn versie van 'This Little Voice' – origineel uit 1961 van AC Reed en Earl Hooker maar net zo bekend van Byther Smith – was ronduit verbluffend. Wat een originaliteit en eigen accenten legt Tom in de muziek. Zo speelde hij ook een shuffle met een wel erg vreemde akkoordenprogressie waarbij hij wisselde tussen majeur- en mineurtoonaarden. Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar dat is het niet. En de Franse begeleiders volgden hem daarin moeiteloos. Okay, toegegeven, voor een drummer is het niet zo heel moeilijk om te wisselen tussen majeur en mineur, maar je begrijpt wel wat we bedoelen, met name dat Denis en Abdell de perfecte begeleiders waren voor Tom.

Variatie was troef, het hele concert lang. Tom is niet iemand die het moet hebben van veel show verkopen. Het is zijn muziek die het doet, waarbij hij zijn publiek van de ene verrassing in de andere doet verzeilen. Zo verliet hij hier af en toe het traditionele bluespad om stilistisch iets compleet anders te doen. Maar een soulnummer en een regelrechte rumba bleven wel als blues klinken en dat is iets wat enkel de allergrootsten kunnen. 'The Easiest Thing I Ever Did', zong Tom met een tronie vol ironie. En dat schrijven we niet alleen vanwege de mooie assonantie maar omdat Tom heel goed weet waartoe hij in staat is. Het mooie is trouwens dat hij het aandurft om tegen zijn grenzen aan te schurken en dat het in enkele zeer zeldzame gevallen weleens verkeerd gaat. Dan trekt hij een bek alsof hij wil zeggen: "Ik kan er niets aan doen, ik heb het tenminste geprobeerd." Tom Holland verkoopt dus niet veel show, maar wie zijn speelstijl een beetje kent, voelt hem aan tot op het bot. En voor de show zorgden Denis en Abdell wel. Zo verliet Denis op een bepaald moment zijn drumstel om de contrabas van Abdell als percussie-instrument te gebruiken. Terwijl Abdell er bleef op spelen, wel te verstaan.

In de tweede set scoorde Tom voluit met 'They Call Me Good Time Charlie' (playboy with a whole lot of soul), een nummer dat Bobby 'Blue' Bland in 1966 schreef en opnam. Het werd een klassieker waarvan er talloze versies bestaan. Wij vinden die van Kim Wilson een hele straffe, maar in de handen van Tom Holland kreeg de song onverwachte gitaristische capriolen waarvan heel wat monden gaapten als een oven. Naar het einde van de show toe, toonde Tom andermaal wie de shuffle king is. Dat deed hij met het uptempo 'Wish Me Well' en de zelfs supersonische shuffle 'That Will Never Do'. Naar goede gewoonte werd dit concert om 23 uur beëindigd, maar niet voordat Tom, Denis en Abdell er als bisnummer de 'Shuffle King Boogie' door knalden. We hoorden alleen maar goede reacties. Wie erbij was, zal de naam Tom Holland niet licht vergeten. Na afloop maakten we nog een praatje met hem. Een vriendelijke man onderbrak ons even om Tom te complimenteren met de woorden "Je doet mij aan Joe Bonamassa denken." Het was goed bedoeld hoor, maar voor een bluesman in hart en nieren is dit niet meteen het allerbeste compliment. We hebben dat even gecorrigeerd door Tom te zeggen dat hij ons deed denken aan alle grote gitaristen van de Chicagoblues – Otis Rush, Eddie Clearwater, Earl Hooker en Magic Slim voorop. Al deze klassieke Chicagobluesstijlen heeft hij sponsgewijs opgezogen, met elkaar verstrengeld en er zijn volstrekt eigen stijl uit gedestilleerd. Nou, dát vond hij pas een compliment...

Franky Bruneel

• fotogalerij
  

• fotogalerij