vrijdag

Vrijdag stond vooral in het teken van stevig rockwerk. We genoten van het Deense trio The Sonic Dawn met hun psychedelische rock die sterk aanleunde bij de blues van The Doors, Jefferson Airplane, Jimi Hendrix en The Grateful Dead. Knap hoe ze alles perfect doseerden. Alsof we ons plots bevonden in de iconische Fillmore West van San Fracisco eind jaren zestig, indertijd thuishaven van al deze groepen.

Het Zwitserse trio The Jackets, met energieke frontvrouw Jackie Brutsche als een losgeslagen projectiel, heeft duidelijk de hele discografie in huis van The White Stripes maar luisterde vooral veel naar The Stooges en The Sonics. 50 Foot Combo viert momenteel dertig jaar op de baan onder het motto 'lust for live'. Op kruissnelheid raasden ze net als de voorbije drie decennia op decibelgolven door een repertoire van psychosurfabilly. Howe Gelb, van Giant Sand-faam maar vooral ook bekend vanwege een uitgebreide discografie onder eigen naam, stelde een ommetje voor richting Arizona en Californië op de tonen van wat wordt omschreven als woestijnrock. De sterkste momenten waren deze toen hij de 'cool' van Tony Joe White koppelde aan de begindagen van de rock-‘n-roll waarvoor Chuck Berry de originele geloofsbrieven schreef. Het meest intieme concert vrijdagavond was van Lydia Luce. Samen met akoestische gitarist Chris West creëerde ze een kampvuursfeertje. Haar liedjes gingen over liefde, spijt en drank. Nog geen Gram Parsons en Emmylou Harris maar goed op weg om dezelfde 'gravel road' te nemen als Lucinda Williams.

zaterdag

Zaterdag stond vooral in het teken van 'old school' en snaarinstrumenten. Concreet betekende dat heel wat boeiende rootsmuziek uit alle hoeken van de wereld. De acht hillbillies van High Jinks Delegation brachten het publiek rechtstreeks naar de French Quarter en meer bepaald Frenchmen Street in New Orleans. In hun spoor werd het een soort 'barhopping' waarbij in elke plek weer een andere variëteit van jugband en aanverwante stijlen weerklonk. Ze sleurden daarbij met banjo’s, mandoline, accordeon, contrabas en nog een reeks instrumenten. Dansdeuntjes à gogo met enorm enthousiasme gezongen en gespeeld.

Het Gentse A Murder In Missississippi moet het tegenwoordig doen zonder hun mentor Tiny Legs Tim. Een verlies dat ze wonderwel te boven zijn gekomen met als bewijs een nieuw album onder de titel 'Reverie'. Ze nodigden het publiek meteen uit om op te stappen in hun 'Black Train', tevens de energieke openingstrack van de plaat. Het werd een tocht langs historische kruispunten waar blues, western swing en countrybilly zich vermengden. Onderweg hoorden we verhalen over drankzucht, moord en misgelopen relaties, gebracht met onder meer banjo, mandoline en viool. De Botanique leek even op de delta waar indertijd befaamde (hobo)treinen als de Southern R.R. en de Yazoo Delta R.R. (Yellow Dog) elkaar kruisten. Een gouden raad, reserveer zo snel mogelijk een ticket onder de vorm van een vinyl (met uitklapbare hoes en illustraties van Costin Chioreanu die ook voor een aangepaste clip zorgde).

The Dad Horse Experience is de groep rond de Duitse banjo- en mandolinewizard Dad Horse Ottn die jarenlang rondtrok als een one-man medecine band. Nu waren ze met vier die oogden als keurige ambtenaren. Achter hun serieus ogende blikken schuilde echter een kurkdroog gevoel voor zwarte humor zoals ook Randy Newman dat verwerkt in zijn teksten. Voor de uitvoering verkozen ze een al even geschifte mengvorm van speedcountry en banjoblues. Weltschmerz opgedaan door een leven langs de blue highways. Jihaaaa!

Even leek het er op dat het duo The Tailspins ons zou kunnen verleiden net als Kitty, Daisy & Lewis jaren geleden. Een 'back to basics' met liedjes gedrenkt in een retrosfeer en aangepaste vintagekledij om het geheel te kaderen. Dat ze beiden enkel een elektrische gitaar hanteerden was zeker geen beperking. Groot obstakel was echter de overbodige en misplaatste commentaar tussen de nummers. Wel een herkansing waard.

De absolute hoofdact waarrond het hele festival van bij de aanvang draaide was Pokey Lafarge. De 'sharpest dressed man' in het huidige roots- en americanacircuit ging er helemaal voor, mede dankzij een vinnige begeleidingsband. Hij reeg de jukeboxpareltjes aan elkaar met directe en net iets minder expliciete verwijzingen naar onder meer Creedence Clearwater Revival, Ry Cooder en zelfs gipsyswing. Allemaal met het juiste patina en vooral een persoonlijke inkleuring. Er kwam zelfs een walsje aan te pas, evenals rhumba country als reclame voor zijn nieuwste opname onder die naam. Het is nu al uitkijken naar zijn volgende passage.

Chuck Prophet kreeg de eer het festival af te sluiten en deed dat op feestelijke wijze door te beginnen als volbloed rocker met een versie van Eddy Cochrans 'C'mon Everybody' en nadien verrassend over te schakelen naar uiterst dansbare cumbiadeuntjes, geplukt uit zijn recente cd 'Wake The Dead'. Tussendoor waren er citaten uit zijn vroegere discografie waaronder de klassieker 'Jesus Was A Social Drinker'. Dit was een gedroomde en uitbundige afsluiter van Tough Enough.