Blueshappening
Grote Markt, Zelzate - 10 augustus 2024

Al voor de negentiende keer vond in Zelzate de Blueshappening plaats. Nogal vaak valt die samen met onze gezinsvakantie maar dit jaar hadden we geluk. Pas terug uit een zonovergoten Provence konden we het evenement bijwonen. We waren dus al een tijdje niet meer in Zelzate geweest en kwamen de Grote Markt langs de verkeerde kant op gestruind waardoor we ons een weg moesten banen door de welig tierende kermis. Amper konden we de verleiding weerstaan om eendjes te vissen, op de boksauto's frontale ontmoetingen met de knapste meiden uit te lokken, een grote roze knuffelbeer te schieten, twee glazuurappels en tien smoutebollen naar binnen te werken en die daarna weer spontaan in omgekeerde richting te begeleiden tijdens een ritje op de Remix. We hebben ons sterk gehouden. Net op tijd bereikten we de gezellig ingerichte minifestivalsite van Café Century, vlakbij de hengelsportzaak Het Loze Vissertje. Kun je je dat voorstellen? Dat mensen zo'n wollige namen voor hun winkel bedenken? Of wij iets beters kunnen verzinnen, vraag je? Nou, veel doet dat niet terzake in een verslag over de Blueshappening maar wat vind je van Pastinaak?^(*)

Om 17 u. stipt kondigde programmator en microfoonmeester Ivan Bonne de PD Martin Band aan. De laatste keer dat wij Piet Vercauteren aan het werk zagen, was toen hij vorig jaar als Peddlin' Pete (zijn solo-act) deelnam aan de Belgian Blues Challenge. Mogen we eerlijk zijn? Wij vinden dat hij met zijn band veel beter uit de verf komt. Als gitarist werkt hij hard, want hij speelt zowel ritmepartijen als solo's en zijn zangstijl past beter bij het steviger werk van een band. We hoorden een mix van eigen werk en covers en onthielden vooral gevarieerd en degelijk gitaarwerk in Albert Kings 'Born Under A Bad Sign' en SRV's 'Tin Pan Alley'. In de pure bluesnummers fnuikte drummer Rien Gees de boel ietwat door niet veel meer te doen dan op de snare in de maat meekloppen. In het funky werk liet hij echter zien wat hij allemaal in zijn mars heeft, tot verbluffende backbeats toe. Dit scenario herhaalde zich meermaals. Kijk, het is altijd leuk om vast te stellen dat onze lokale muzikanten het werk van de grote meesters in ere willen houden maar we hebben nog niemand iets zinnigs horen toevoegen aan Otis Rush' 'Keep On Loving Me Baby'. Naar het einde van de set bracht Piedie – zo noemen ze een Piet in Oost-Vlaanderen – 'Baby What's Wrong', een eigen funky nummer met veelzijdig drumwerk en meerstemmige zang. Nou dát was knap en volgens ons is dit echt de richting die PD Martin uit moet.

Naar Greg Izor, vandaag de enige Amerikaanse artiest, waren we eigenlijk best nieuwsgierig nadat zijn nieuwe cd 'Sustained Winds' vorige maand een prima recensie kreeg in nummer 127 van ons magazine. Voor wie hem niet kent: Greg is een zanger-harmonicaspeler die onder de auspiciën van Johnny Sansone het metier leerde in New Orleans en tegenwoordig vanuit Spanje opereert. Wij houden wel van een streepje harmonica, al maakte Greg ons al snel duidelijk dat hij zich niet bezondigt aan wat we gemakshalve maar masturbatieblues zullen noemen. Het ging dus niet om alleen maar die harmonica en welke kunstjes je daarop uit de trukendoos kunt halen. Izor creëerde vooral sfeer met nummers die ergens over gingen. Zelfs niet met wilde uithalen, brutaal om zich heen schoppend of van hot naar her rennend als een hermelijn op drift na twee dubbele espresso's. Neen. Greg Izor toonde zich down-to-earth en bracht met muzikaal en vocaal vakmanschap de songs uit zijn nieuwe cd aan de zeer ontvankelijke man. De overige bandleden kwamen uit Nederland en vooral gitarist Harm Van Essen weekte meermaals een spontaan applaus los vanwege bijzonder overtuigende accenten in zijn solo's. Greg vertelde ook over zijn favoriete gerecht – turkey neck – dat hij beloofde te zullen klaarmaken voor wie hem thuis komt opzoeken. Check! Maar 'Turkey Neck' bleek ook een knappe instrumental op de chromatische harmonica. En weet je wat? Greg Izor weet zelfs waarvoor dat knopje op zo'n ding dient. En ook helemaal op het einde verraste hij ons. Zijn bisnummer, eentje van Lazy Lester, speelde hij in z'n uppie waarbij hij de harmonica voor een Fender Strat had ingeruild.

En toen gebeurde het! Met het vallen van de avond en bij aanvang van het tweede nummer van David Ronaldo & The Dice. 'Wasted My Life' heette dit eigen nummer en gitarist Charly Verbinnen deed ons instant rechtveren in opperste verrukking. Of we nu geen beetje overdrijven, vraag je? Zeer zeker niet. Kijk, het is simpel. Wie ons al wat langer kent, weet dat we de zoppende kak hebben aan de marketingtermen 'rootsmuziek' of 'americana', vooral wanneer die bijdragen aan de ontbluesing van onze bluesfestivals. En als we southern rock willen horen – en dat willen we vaker dan je kunt bevroeden – dan zetten we de real deal op. En dat is Lynyrd Skynyrd. Punt. Wij houden enorm van Lynyrd Skynyrd, vooral dan in de oerversie met gitarist Allen Collins. In de snedigste gitaarsolo's die je je maar kunt voorstellen, kon hij een bluessfeertje oproepen. Het was alsof de blues een fond was waarop hij steeds kon terugvallen, welke gedurfde capriolen hij ook uit zijn gitaar toverde terwijl hij vlijmscherpe rock en zelfs hardrock speelde. Okay, terug naar Charly Verbinnen nu. Die zette 'Wasted My Life' in met een riffje dat duidelijk geïnspireerd is op de legendarische riff die Ed King in 1974 componeerde voor Skynyrds 'Sweet Home Alabama'. Dezelfde melancholische geestdrift en zelfs dezelfde klankkleur. En al snel ging Charly unisono met gitarist Dirk Lekenne en zweepte hij de boel op net zoals Allen Collins dat deed. Enfin, Collins deed dat niet met Dirk Lekenne, maar je begrijpt wel wat we bedoelen. We zijn er pertinent zeker van dat Charly heel veel naar Collins heeft geluisterd. Begrijp ons niet verkeerd. We willen hier niet geschreven hebben dat David Ronaldo & The Dice een soort Skynyrd-tributeband zijn. Of zoiets. Neen, het gaat om het gevoel dat deze jongens bij ons opriepen en de manier waarop ze ons meenamen naar de muziek waaraan we – naast de blues – verknocht zijn. Trouwens, Charly kan veel meer dan enkel maar de stijl van Allen Collins neerzetten en op slidegitaar klinkt Dirk helemaal niet als Gary Rossington. Hij doet zijn eigen ding en hij doet dat goed. Ook David Ronaldo zelf is geen klein snotjong. Hij speelt zeer degelijk gitaar (vooral akoestisch) en heeft een warme, rasperige stem die heel natuurlijk overkomt. In de band zaten vanavond twee interimmers: bassist Geert Schurmans en de immer goedlachse Hammondspeler Patrick Cuyvers (die meespeelde op het album 'Tunes For A Dime' en zowat de vaste vervanger is wanneer Pieter Akkermans niet vrij is). Anderhalf uur lang bleef deze band ons boeien met in hoofdzaak eigen werk en een aantal covers, waaronder Gallaghers 'Going To My Hometown' met David verrassend sterk op mandoline. Het publiek was helemaal mee, er werd gezongen en gedanst dat het een lieve lust was. Deze mayonaise pakte gewoonweg. Dit was er boenk op! Echt boenk!

'Desolaat' is misschien niet de juiste woordkeuze om de sfeer te omschrijven eens het magische optreden van David Ronaldo & The Dice voorbij was. Maar toch... het was een vreemd zicht toen ruim een derde van het publiek plotsklaps verdwenen bleek. Zaten die nu plots op de boksauto's of op de Remix? En dat terwijl de headliners nog moesten komen? Die werden aangekondigd als 'de apotheose': de Deense band The Blues Overdrive die exclusief voor de Blueshappening was overgekomen. "Kijk, het is met Johnny Mastro op bas", grapten we toen we bassist Thomas Birck in het snotje kregen. Die fysieke gelijkenis was er wel. Maar eerlijk is eerlijk; we kenden deze jongens van haar noch pluim en hadden vooraf onze nieuwsgierigheid op YouTube bedwongen. Grootse verwachtingen hadden we niet en grootse dingen kwamen er ook niet uit de bus tijdens dit rustig voortkabbelende optreden. Andreas Andersen bleek een verdienstelijke gitarist en ook de frontman, zanger-gitarist Martin Olsen, deed zijn stinkende best. Toch ontbrak er iets: de vlam in de pijp, het gloeiende asfalt, de bak vol donder en zwarte peper in de reet. Als je ervoor kiest om 'gewone standaardblues' te brengen, dan moet je ervoor zorgen dat je heel erg goed bent in het spelletje van 'tension and relief', spanning opbouwen en weer loslaten. Deze jongens lieten meer los dan wat ze hadden opgebouwd. Nochtans stelde het publiek zich wel voor hen open. In het nummer 'Early In The Morning' was er zelfs een behoorlijke meerstemmige publieksparticipatie. Helaas waren momenten als dit te schaars.

Al bij al hebben we een zeer aangename avond in een uiterst gemoedelijke sfeer beleefd. Mensen als Ivan Bonne moeten we koesteren. Het zijn deze werkmieren, deze bluesninja's, die ervoor zorgen dat onze geliefde muziek niet teloorgaat. Bedankt Ivan, en als het een beetje meezit... graag tot volgend jaar!

Franky Bruneel

(*) Als we 'Pastinaak?' suggereren als een hippere naam voor die hengelsportzaak, dan moét dat vraagteken erbij. Heb je'm?

• fotogalerij
  

• fotogalerij