Er waren twee podia in de casinozalen van het ICC-complex: het hoofdpodium in de grootste ruimte, voorzien van een ultra-professionele setting qua sfeerschepping, klank en licht, met een ruime platen-, cd- en merchandisestand én het infostandje van ons eigenste magazine Back To The Roots. In de aanpalende ruimte bevonden zich een klein podium, de Missy Sippy Stage – hoe kan het ook anders? – een stand met vintage kledij, een cocktailbar en verschillende eetstandjes. Over dit alles was goed nagedacht door mensen die maar al te goed weten wat kwaliteit is en hoe je een evenement als dit tot in de perfectie moet organiseren. Dat was hier verdorie geen kattenpis hoor! De organisatoren hadden zich een 800-tal bezoekers tot doel gesteld. Die verwachting werd slechts tot iets meer dan de helft daarvan ingelost, maar niettemin zagen we enkel maar lachende gezichten en hoorden we enkel positieve commentaren...

Stipt om halfzes mocht de Limburgse band Black Cat Biscuit de feestelijkheden aanzwengelen. Hun aanstekelijke mix van blues en rootsrock is ons ondertussen genoegzaam bekend maar elke keer opnieuw verrast de band ons met de manier waarop ze hun publiek helemaal inpakken. Ook al was de opkomst bij aanvang van hun set nog niet zo heel groot, toch zetten Yasser Arnauts en zijn kornuiten zich zoals steeds 200 % in om eenieders gemoedstoestand naar het standje gelukzalig te schakelen. Ze schrijven al hun nummers zelf en dat is lovenswaardig. Liedjes als 'Let The Blues Heal You', 'What I Really Need Is You' en vooral hun 'signature song' 'It Is The Way It Is' gingen erin als peperkoek. Naar het einde van hun set toe was de zaal behoorlijk gevuld en de mensen bleven absoluut niet apatisch achterin hangen. Vlakbij het podium ontsponnen zich de eerste danspasjes van de avond. Mission accomplished!

De rieten omheining achter de Missy Sippy Stage zou later op de avond misschien ietwat vloeken met de bluesacts die er optraden, maar dit was wél het perfecte decor voor de Afrikaanse percussieve muziek van Jojo Diarra en Zouratié Koné. Die komen respectievelijk uit Mali en Burkina Faso maar zijn tegenwoordig in Gent genesteld en ondertussen ingeburgerd in de lokale muziekscene. Ons ding was dit niet echt, maar we konden niet anders dan vaststellen dat de twee het grootste plezier van de wereld hadden in wat ze deden én dat het publiek daar ontvankelijk op reageerde.

Leander Vandereecken staat in blueskringen bekend als de ijzersterke zanger-gitarist in zijn duo met harmonicaspeler Olivier Vander Bauwede. Maar Landers specialiteit is toch wel die aanstekelijke en dansbare mix van outlaw country, hillbilly, bluegrass en string band-muziek. Inderdaad, dat heb je goed gelezen: we gebruiken opzettelijk niet de woorden 'roots' of 'americana' aangezien dit geen bestaande muziekgenres zijn maar holle marketingtermen. Met Leander als overtuigende frontman, speelde A Murder In Mississippi hier een thuismatch. Het publiek zong mee en danste dat het een lieve lust was. De perfect op elkaar ingespeelde musici (gitaar, banjo, fiddle, contrabas, toetsen, percussie en meerstemmige zang) grepen uitgebreid de kans om hun kakelverse album 'Reverie' voor te stellen en de trouwe fans lustten er precies wel pap van. Een vette pluim gaat wat ons betreft uit naar banjospeelster Lore Heyerick. Niet alleen vanwege haar virtuoze banjospel maar ook voor haar inlevingsvermogen tijdens het zingen. Vooral in 'Forever And A Day' is ons dat opgevallen. Zou het misschien een ideetje zijn om naast de fenomenale Leander ook Lore wat meer vocale ruimte te geven?

Toeval bestaat niet, zegt men weleens. We hebben hierboven nog maar net Olivier Vander Bauwede genoemd – was het met een pen geschreven, dan was de inkt nog niet droog. Welnu, behalve met Leander vormt Olivier ook een duo met zanger-gitarist Matt T Mahony (Matti De Rijcke). Op de Mississippi Stage kwamen ze 'Good Man Blues' voorstellen, hun nieuwe album dat eigenlijk nog ligt te dampen sinds het pas op 10 januari hier in Gent werd geboren bij De Vieze Gasten. In de perstekst van het album lazen we iets over een zoektocht naar een verloren thuisgevoel. Nou, de set van Matti en Oli was inderdaad zeer intimistisch maar door de afwisselende zang en hun instrumentale virtuositeit ook zeer genietbaar. Behalve het repertoire van 'Good Man Blues' hoorden we ook enkele klassiekers en ouder eigen werk, zoals 'Ride Through The Rain', een nummer dat Olivier enkele jaren geleden schreef voor Mother T & The Chicks. Het doet ons aan vroeger denken. Tessa... waar ben jij gebleven? Ergens in een parallel universum waar wij niet bestaan?

We vermelden ook even dat we ondertussen een bordje lekkere kippenboutjes met barbecuesaus naar binnen hebben gewerkt. En een gepekeld eitje als dessert. Njam! We zagen dat er ook spaghetti en varkensribbetjes verkrijgbaar waren, alsook nog een variatie aan dingen waarvan de naam te moeilijk was om die te onthouden. Op BoogieTown dus geen braadworsten of hamburgers maar een breed assortiment aan lekkere en misschien ook wel gezonde hapjes. Nogmaals, op de organisatie van dit evenement viel werkelijk niets maar dan ook niets aan te merken...

Roland Van Campenhout & The Space Cowboys dan. Op zijn 80ste heeft deze levende legende nog steeds een stem als een klok en ondanks het feit dat hij zijn optreden zittend bracht, was ook de présence immer aanwezig. Hij wordt de 'godfather' van de Belgische blues genoemd en voor ons part mag hij gerust die eretitel dragen. Maar de man houdt van veel muziekjes en de naam Roland is lang geen synoniem voor blues. Muzikaal liet hij het veldwerk vandaag voor het overgrote deel over aan zijn band, maar wat ze brengen, is zijn muziek, zijn ideeën, de klanken die zich in zijn hoofd afspelen. "Het lijkt wel een psychedelische road trip", hoorden we iemand zeggen en eigenlijk kunnen we het niet veel beter verwoorden. Gelukkig zorgden enkele Roland-klassiekers (zoals 'Saint James Infirmary') ervoor dat we de pedalen niet helemaal verloren. Het was trouwens gitarist Pieter-Jan De Smet die in enkele solo's en zelfs vocaal de meest bluesy momenten van dit optreden op zijn conto mocht schrijven.

Dé verrassing van de avond – en let wel, we schrijven dit zonder afbreuk te willen doen aan de talenten van elke andere act die hier optrad – dé verrassing van de avond dus, kwam van het Lajos Tauber Trio op de Mississippi Stage. We kennen Lajos nog van bij Bluebird. We waren destijds écht fan van die drie piepjonge snaakjes die de blues met zoveel authenticiteit speelden. Maar we hadden ook steeds het gevoel dat Lajos stilistisch meer pijlen op zijn boog had. Kijk, bluesrock is niet echt het subgenre blues dat onze voorkeur geniet, maar Lajos toverde een brede lach op onze snuit. Begeleid door een zeer jeugdige ons onbekende bassist – wat een groove zeg! – en een al even jong en onbekende drummer – man, wat een power! – speelde Lajos gedreven en swingende bluesrock die op een of andere manier respect voor de authentieke blues etaleerde. Als een magneet zoog hij het publiek naar zich toe. Het swingde als de pest en het ging verbazend goed vooruit. Een burlesquedanseres kwam wat sensuele olie op het al hevig laaiende vuur gooien maar niets kon Lajos Tauber ervan weerhouden om op een meesterlijke manier zijn duivels te ontbinden. Dit was hoe bluesrock hoort te klinken om niet te verzanden bij die tientallen anderen in dat dozijn.

De headliner op het grote podium was de Britse Sister Suzie, vergezeld van haar al even Britse gitarist en voor de rest een Belgische band met – en dat vonden we leuk – organisator Bernd Coene op drums. We zagen Suzie in 2023 op Hookrock en vorig jaar in de Banana Peel, dus wisten we wat we konden verwachten: een mix van blues, rhythm-and-blues en rock-'n-roll in een feestelijk en goedlachs jasje. En ja hoor, ook vandaag weerklonken 'I Smell A Rat', 'Knock Knock' en 'Another Waste Of My Time' ("Why do you treat me so nice, and when we lay down in bed, you leave me to my own device?") Waar Susan Simms – zo heet ze echt – de energie blijft vandaan halen, weten we niet. Wat ons wel duidelijk was, het was al half één, is dat we zouden passen voor de deejay-set van Dj. Matisfaction (Mattis Cooreman, destijds de harmonicaspeler bij Bluebird) en voor de after party met de Mississippi All Stars.

We denken dat zowat iedereen het erover eens was dat de eerste BoogieTown een succes was. Er lijkt maar geen sleet te komen op het enthousiasme van die jonge, Gentse bluesscene. We kijken al uit naar een tweede editie in 2026 en hopen van harte dat dit nieuwe evenement een blijvertje wordt.

Franky Bruneel