|
||
|
Als je een recent radioprogramma mag geloven, bestaat er zoiets als eindejaarsfeesten-blues. Je weet wel, een dipje na de ontnuchtering – letterlijk of figuurlijk – van de indigestie aan zowel voedsel als emoties. Allerlei tips werden aangereikt om deze blue note te boven te komen. Wat in het programma niet werd vermeld, was het bijwonen van een gedegen en hartverwarmend bluesoptreden. En dat is wat we voorgeschoteld kregen op zondagavond 5 januari in de Brusselse club The Music Village. Guy Verlinde kwam er met Tom Eylenbosch zijn jongste plaat 'Promised Land Blues' voorstellen. Vorig jaar nog werd dit tweetal gelauwerd als solo/duo-act van het jaar tijdens de Belgian Blues Awards. 'Promised Land Blues' wordt officieel uitgebracht op 7 januari en dit optreden diende als een try-out om een reeks concerten in binnen- en buitenland mee af te trappen. De heren zijn beide reeds vele jaren actief en hoeven dan ook weinig introductie. The
Music Village is een cosy
muziekclub in hartje Brussel, op
een boogscheut van de Grote
Markt. Aangename sfeer,
uitstekende akoestiek,
aandachtig publiek, een
zestigtal (uitsluitend)
zitplaatsen die voor 95 % bezet
zijn. Wat kan je als artiest
meer wensen en dit was Guy
Verlinde zeker ook niet ontgaan.
Hij beseft dat de verwachtingen
hoog zijn. Guy’s stijl is
duidelijk verankerd in de
akoestische blues, met een sober
gitaarspel zonder veel franjes.
Zijn instrumentarium omvat de
steel guitar, de gewone
akoestische gitaar (telkens met
slide) en de mondharmonica. Tom
laat zich natuurlijk van zijn
beste kant zien op de piano maar
hanteert daarnaast ook de banjo
en het washboard. Met zijn set
brengt Guy hoofdzakelijk eigen
nummers en wisselt die af met
enkele covers en traditionals.
Zowel nummers van de nieuwe
plaat als vroeger werk komen aan
bod. Na de opener 'All
Is Forgiven' krijgen we een
eerste song van het nieuwe album
te horen, 'Heaven Inside My
Head'. Het doet denken aan
'Walking Blues' van Robert
Johnson en Tom haalt voor de
eerste keer uit met zijn
rollende riffs op de piano. Met
het swingende nummer 'Do That
Boogie' krijgt Guy onmiddellijk
het publiek op zijn hand, dat
spontaan begint mee te klappen
en te zingen. Daarna volgen twee
covers: eerst, 'I Shall Not Be
Moved' (Mississippi John Hurt),
waarbij Guy en Tom (op banjo)
simultaan aan het tokkelen slaan
en vervolgens 'Promised Land
Blues' van de gewezen
bluescompaan Tiny Legs Tim. Bij
de song 'Gotta Let Go' wordt het
muisstil in de zaal. Na een
ingetogen piano-intro vult Tom
de intimistische zang van Guy
passend aan met een mooie solo.
Het publiek is in zijn nopjes.
Daarna worden de remmen terug
losgegooid met 'Got My Mojo
Working' (Muddy Waters) en 'Play
Your Blues'. Doorheen het
optreden praat Guy met
verhelderende bindteksten zijn
songs aan elkaar; nu eens met
een ludieke toets, dan weer met
een ernstige noot of met een
dosis zelfrelativering. Het doet
ons bij momenten denken aan de
wijze waarop bijvoorbeeld Doug
McLeod zijn publiek entertaint. Na de pauze
krijgen we meer nummers van het
nieuwe album te horen: 'You
Gotta Let Go', met een
aanstekelijke groove en 'Worried
Man Blues' dat door het
banjospel van Tom een zekere
country-vibe krijgt. Maar ook
ouder werk komt aan bod. Bij het
nummer 'A Whole Lot Of Lovin',
met een tekst die nog net genoeg
aan de verbeelding overlaat,
gaan heel wat oogjes in het
publiek fonkelen. Maar de
verrassing komt enkele songs
later met liedje 'Keppe', wat
voor enige hilariteit zorgt. Het
lokale publiek is immers van
diverse pluimage, maar
Nederlandstaligen kan je hier op
je ene hand tellen, laat staan
West-Vlamingen. U zal begrepen
hebben waar onze roots liggen.
Guy geeft wat uitleg over de
herkomst en de betekenis van het
lied maar het publiek weet niet
goed wat het overkomt. Een
basiscursus West-Vlaams volstaat
sowieso niet om de onversneden
versie van Guy ten volle te
begrijpen en te smaken. De
toehoorders laten het echter
niet aan hun hart komen en
proberen het refrein zo goed en
zo kwaad mogelijk mee te zingen.
Ondertussen krijgt Tom ook zijn
solospot in de set met 'I Got My
Red Beans Cookin'', een cover
van Big Joe Turner. Hij verzorgt
de vocals en kan zich volop
uitleven op zijn toetsen. Met
zijn intensief pianospel brengt
hij zijn potje bonen dermate aan
de kook dat het bijna overkookt.
Het publiek begint zowaar te
dansen. Het optreden
wordt afgesloten met 'Ain’t
Nobody Gonna Hold Me Down'. Je
kan er vele invullingen aan
geven, maar in deze context is
de betekenis van dit eenvoudige
folkbluesriedeltje duidelijk:
hoewel Guy vertrekt van de
akoestische blues, pint hij
zichzelf er niet op vast en
mengt hij diverse invloeden
doorheen zijn muziek.
Samengevat kunnen we stellen dat
de try-out voor het nieuwe album
met brio geslaagd is. Een
aanrader! De bisnummers moeten
we missen omdat we ons naar het
Centraal Station moeten reppen
om de laatste trein huiswaarts
te nemen. En neen, we gaan niet
kijken naar de kerstverlichting
op de Grote Markt. De tijd
ontbreekt ons en we hebben
evenmin behoefte aan een portie
inherente eindejaarsblues. Nog
even terugkomen op The Music
Village. Een snelle blik op het
programma voor de komende twee
maanden leert ons dat er tussen
de vele (uitstekende)
jazzconcerten slechts een enkel
bluesoptreden geprogrammeerd
staat. Mocht deze club het
bluesaanbod wat uitbreiden, dan
zouden we zomaar de club
voorstellen voor een nominatie
in de categorie 'Bluesclub' in
the Belgian Blues Awards. Zover
zijn we echter bij lange nog
niet...
Kris
Herrebout
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
|
foto's: © Kris Herrebout
|