The Music Village is een cosy muziekclub in hartje Brussel, op een boogscheut van de Grote Markt. Aangename sfeer, uitstekende akoestiek, aandachtig publiek, een zestigtal (uitsluitend) zitplaatsen die voor 95 % bezet zijn. Wat kan je als artiest meer wensen en dit was Guy Verlinde zeker ook niet ontgaan. Hij beseft dat de verwachtingen hoog zijn. Guy’s stijl is duidelijk verankerd in de akoestische blues, met een sober gitaarspel zonder veel franjes. Zijn instrumentarium omvat de steel guitar, de gewone akoestische gitaar (telkens met slide) en de mondharmonica. Tom laat zich natuurlijk van zijn beste kant zien op de piano maar hanteert daarnaast ook de banjo en het washboard. Met zijn set brengt Guy hoofdzakelijk eigen nummers en wisselt die af met enkele covers en traditionals. Zowel nummers van de nieuwe plaat als vroeger werk komen aan bod.

Na de opener 'All Is Forgiven' krijgen we een eerste song van het nieuwe album te horen, 'Heaven Inside My Head'. Het doet denken aan 'Walking Blues' van Robert Johnson en Tom haalt voor de eerste keer uit met zijn rollende riffs op de piano. Met het swingende nummer 'Do That Boogie' krijgt Guy onmiddellijk het publiek op zijn hand, dat spontaan begint mee te klappen en te zingen. Daarna volgen twee covers: eerst, 'I Shall Not Be Moved' (Mississippi John Hurt), waarbij Guy en Tom (op banjo) simultaan aan het tokkelen slaan en vervolgens 'Promised Land Blues' van de gewezen bluescompaan Tiny Legs Tim. Bij de song 'Gotta Let Go' wordt het muisstil in de zaal. Na een ingetogen piano-intro vult Tom de intimistische zang van Guy passend aan met een mooie solo. Het publiek is in zijn nopjes. Daarna worden de remmen terug losgegooid met 'Got My Mojo Working' (Muddy Waters) en 'Play Your Blues'. Doorheen het optreden praat Guy met verhelderende bindteksten zijn songs aan elkaar; nu eens met een ludieke toets, dan weer met een ernstige noot of met een dosis zelfrelativering. Het doet ons bij momenten denken aan de wijze waarop bijvoorbeeld Doug McLeod zijn publiek entertaint.

Na de pauze krijgen we meer nummers van het nieuwe album te horen: 'You Gotta Let Go', met een aanstekelijke groove en 'Worried Man Blues' dat door het banjospel van Tom een zekere country-vibe krijgt. Maar ook ouder werk komt aan bod. Bij het nummer 'A Whole Lot Of Lovin', met een tekst die nog net genoeg aan de verbeelding overlaat, gaan heel wat oogjes in het publiek fonkelen. Maar de verrassing komt enkele songs later met liedje 'Keppe', wat voor enige hilariteit zorgt. Het lokale publiek is immers van diverse pluimage, maar Nederlandstaligen kan je hier op je ene hand tellen, laat staan West-Vlamingen. U zal begrepen hebben waar onze roots liggen. Guy geeft wat uitleg over de herkomst en de betekenis van het lied maar het publiek weet niet goed wat het overkomt. Een basiscursus West-Vlaams volstaat sowieso niet om de onversneden versie van Guy ten volle te begrijpen en te smaken. De toehoorders laten het echter niet aan hun hart komen en proberen het refrein zo goed en zo kwaad mogelijk mee te zingen. Ondertussen krijgt Tom ook zijn solospot in de set met 'I Got My Red Beans Cookin'', een cover van Big Joe Turner. Hij verzorgt de vocals en kan zich volop uitleven op zijn toetsen. Met zijn intensief pianospel brengt hij zijn potje bonen dermate aan de kook dat het bijna overkookt. Het publiek begint zowaar te dansen.

Het optreden wordt afgesloten met 'Ain’t Nobody Gonna Hold Me Down'. Je kan er vele invullingen aan geven, maar in deze context is de betekenis van dit eenvoudige folkbluesriedeltje duidelijk: hoewel Guy vertrekt van de akoestische blues, pint hij zichzelf er niet op vast en mengt hij diverse invloeden doorheen zijn muziek. Samengevat kunnen we stellen dat de try-out voor het nieuwe album met brio geslaagd is. Een aanrader! De bisnummers moeten we missen omdat we ons naar het Centraal Station moeten reppen om de laatste trein huiswaarts te nemen. En neen, we gaan niet kijken naar de kerstverlichting op de Grote Markt. De tijd ontbreekt ons en we hebben evenmin behoefte aan een portie inherente eindejaarsblues.

Nog even terugkomen op The Music Village. Een snelle blik op het programma voor de komende twee maanden leert ons dat er tussen de vele (uitstekende) jazzconcerten slechts een enkel bluesoptreden geprogrammeerd staat. Mocht deze club het bluesaanbod wat uitbreiden, dan zouden we zomaar de club voorstellen voor een nominatie in de categorie 'Bluesclub' in the Belgian Blues Awards. Zover zijn we echter bij lange nog niet...

Kris Herrebout