Voor de volledigheid vermelden we dat we een ook gedeelte van zijn optreden hebben gezien op zaterdag 10 mei op het Kwadendamme Bluesfestival. Daar speelde hij met Nederlandse muzikanten. Wat we toen van zijn act zagen, is te fragmentarisch om er gefundeerde uitlatingen over te doen – als tourbegeleider voor het Gerry Hundt Trio hadden we ander werk aan de winkel. Waar we wél zeker van zijn, is dat de Belgische begeleiders die met Davenport in de Banana Peel speelden zonder twijfel de beste muzikanten zijn die de jonge knaap rond zich had kunnen dromen. We komen daar straks nog op terug.

Harrell begon de eerste set met een streep harmonica waarin de stijl van Billy Branch doorschemerde. En eerlijk, ook al is hij pas achttien, wij vinden hem technisch minstens even sterk als Branch. Het tweede nummer was een traag bluesoulnummer waarin Young Rell ons meteen liet horen dat hij zijn eigen gitaarstijl ontwikkelt. Het is een mix van weldoordachte noten die blijven hangen, afgewisseld met scherpe snelle uithalen. Het spel van spanning opbouwen en weer loslaten is hem absoluut niet vreemd en meteen liet hij dit zien tijdens een eerste rondje door het publiek. In een stomend funknummer raakte Harrell in de problemen. Zijn gitaar was ontstemd en met de beste wil van de hele goede wereld kreeg hij het ding niet in orde. In zo'n situaties heb je een band nodig die de zwaarste lasten even overneemt en met Marino Noppe, Carlo Van Belleghem, Marcus Weymaere en Dominique Vantomme zat Harrell absoluut op safe. Funkblues vraagt om inventieve drumpartijen boordevol afwisseling en onverwachte maar raak geplaatste accenten. Marcus heeft ons betoverd, verdorie. Hij drumt als een zwarte en uiteraard is dit bedoeld als een vet compliment. In onze verslagjes goochelen wij doorgaans niet met een karrenvracht aan songtitels – die voegen immers niets toe – tenzij ze ons om een of andere reden opvallen. Dit was bijvoorbeeld het geval in Fenton Robinsons 'Somebody Loan Me A Dime' (1967) waarin Harrel zich ontpopte tot een door merg en been klievende gitaarduivel. Ook zijn teksten sneden soms diep, bijvoorbeeld in het zelf geschreven en autobiografische 'Fatherless Child' waarin hij geëmotioneerd zingt over zijn moeilijke jeugd. We weten niet of iemand het heeft opgemerkt, maar deze keer hoorden wij Little Sonny als invloed voor wat hij vakkundig op harmonica etaleerde. In het funky 'I've Been Tryin'' mixte hij Little Sonny met Billy Branch en uit die blender kwam iets wat stilaan op een eigen stijl begint te gelijken. In dit nummer viel Hammondspeler Dominique Vantomme op vanwege een lange, door het publiek felgesmaakte solo. Opvallend was het respect dat de vier Belgische begeleiders toonden voor de 18-jarige frontman. En het vakmanschap waarmee iedereen zijn rol tot in de perfectie vervulde.

En hoe goed Harrell ook is, toch maakte hij tijdens de eerste set af en toe een onzekere en verlegen indruk. Wellicht moeten de positieve reacties die hij tijdens de pauze opving zijn zelfvertrouwen een boost hebben gegeven. Wat een metamorfose viel ons van bij aanvang van de tweede set te beurt! Rell zocht nu wel degelijk oogcontact met zijn publiek. Met die doordringende blik leek het wel alsof die ogen, of toch minstens één ervan, uit hun kassen zouden rollen. Hij ontpopte zich tot een ware publieksmenner. Na twee akoestische solonummers dook hij meerdere keren het publiek in, op gitaar of harmonica. Tijdens 'Messin' With The Kid' lag hij krullend op de grond in het gangetje harmonica te spelen. Nooit eerder zagen wij een muzikant zo groeien tijdens het verloop van één optreden. De shuffle 'Meet Me Half Way' werd vanwege de meesterlijke breaks en tussentijden een hoogtepunt om van te smullen en top was ook de zeer indringende versie van 'As The Years Go Passing By'. Harrell heeft dus duidelijk een boontje voor Fenton Robinson. In 'What Mama Told Me' haalde Davenport de harmonicastijl van Carey Bell uit de kast. Knap! In dat nummer liet hij elk groepslid trouwens uitgebreid soleren en nogmaals werden we met onze snufferd op de feiten gedrukt: hier stonden vier van de beste Belgische bluesmuzikanten. Zoveel is zeker. Met een stomende versie van Jackie Brenstons 'Rocket 88' dacht Young Rell het optreden af te sluiten, maar hij had nog een kwartier te gaan. Aan een ijlingwekkend tempo kwam nog een pleiade aan klassiekers voorbij, zoals Smiley Lewis' 'Mama Don't Like', verpakt in een strak boogiejasje – en hiervoor zat Rell natuurlijk goed in het gezelschap van Marino, want die boogiet als de beesten. Ook 'Boom Boom', 'Caledonia' , 'Baby What You Want Me To Do' en 'Smokestack Lightnin'' werden nog als glinsterende kralen aan de ketting geregen. Deze tweede set behoort echt wel tot de strafste dingen die we de laatste maanden hebben gezien en gehoord. En hoe hartverwarmend was het, om de wisselwerking en het respect te zien tussen een 18-jarige en de begeleiders die minstens drie keer zijn leeftijd hebben. Een nieuwe superband lijkt geboren en we hebben er zelfs een naam voor: Young Rell & The Gramps! We hopen ze in de toekomst ooit nog eens samen op een podium te zien want het was ronduit fantastisch!