Een optreden van Jontavious Willis is zoveel meer dan alleen maar muziek. Okay, voor wie totaal geen achtergrondkennis heeft over blues brengt hij nog steeds mooie muziek en zal zijn optreden net zo geslaagd zijn. Maar de gelaagdheid van deze meesterlijke artiest maakt een optreden tot een totaalbeleving voor de echte bluesliefhebber. Er komen zoveel elementen voorbij die onlosmakelijk zijn verbonden met het ontstaan van de blues in Amerika's Diepe Zuiden. Niet alleen met zijn muziek maar ook door wat hij zegt, hoé hij dat zegt en de manier waarop hij het publiek er heel nadrukkelijk bij betrekt, geeft Jontavious les over de blues. Ja, dat kan dus ook met pretentieloos entertainment in plaats van met het belerende vingertje.

En het was hier vanavond niet anders. Solo (op enkele nummers na) en akoestisch pakte Jontavious in één lange set van bijna anderhalf uur het publiek helemaal in. Een zalig publiek trouwens, want wanneer er moest worden geluisterd, werd er geluisterd. En wanneer Jontavious erom vroeg, was de publieksparticipatie hartverwarmend. Deze mensen waren één en al oor en aandacht, er werd niet geouwehoerd, er was geen gezwets, geen gelul. Zalig! In 'Drummer Boy Blues' ging Jontavious al meteen aan het vertellen. Hij doet niets liever en hij zit boordevol verhalen. Muzikaal leek het alsof er twee gitaristen tegelijk speelden. Een leek zou zeggen: "knap hoe hij zowel de baslijn als de melodie tegelijk speelt." Een meer doorgewinterde bluesliefhebber denkt bij zichzelf – wat logisch is want bij iemand anders kan hij niet denken – "Hola, eindelijk eens iemand die de Piedmont-stijl tot in de perfectie beheerst. Wat een maturiteit voor zo'n jonge gast." En nu Jontavious toch in die stijl zat, ging hij erop door met 'Atlanta Blues' (Make Me A Pallet On Your Floor).

Na enkele nummers haalde hij een harmonica uit zijn broekzak en in een onvervalste 'train song' was het tijd voor een eerste streepje publieksparticipatie. En nadat het publiek de treinhoorn liet schallen, liet Jontavious op zijn gitaar honden blaffen en katten miauwen. Echt waar. Met 'Kokomo Blues' (in de versie van Mississippi Fred McDowell) bracht Jontavious ook pure Deltablues en met 'I'm Gonna Move To The Outskirts Of Town' (Casey Bill Weldon) zat hij terug bij de Piedmont-blues. Eigenlijk switchte hij veelvuldig tussen deze twee stijlen, wat zijn optreden heel gevarieerd maakte. Het mooiste moment van de avond was, wat ons betreft, toen hij in de traditie van zijn verre voorouders een liedje met een 'double entendre' bracht. Als je je afvraagt wat dat nu weer is, moet je in ons tijdschrift de reeks van Luc Borms over de ontstaansgeschiedenis van de blues eens lezen. Daar leer je hoe de slaven destijds dubbelzinnige liedjes zongen die alleen zij begrepen, maar hun eigenaars niet. Vaak hadden de teksten een seksuele connotatie. We verwedden er onze lelijke kop op dat vrijwel niemand in het publiek begreep waar Jontavious het over had, toen hij het volgende zong:

"Want you to smoke my cigarette, baby
Smoke it all night long
Smoke my cigarette, baby
Smoke it til the sweet ashes come..."

Deze smeekbede om een gigantische pijpbeurt, verpakt in een ogenschijnlijk onschuldig liedje, was alweer een mooi voorbeeld van de multi-gelaagdheid van wat Jontavious ten gehore brengt. Daarna mocht de Nederlandse Thomas Toussaint – die fungeerde als tourmanager voor deze korte Europese Jontavious-vierdaagse – enkele nummers op harmonica meespelen, waaronder Elmore James' 'Dust My Broom'. En ja hoor, daarna liet Jontavious het publiek ook kennismaken met hoe het er vroeger op de plantages aan toe ging wanneer een voorzanger de lead nam en de anderen – hier het publiek dus – slaafs (sic) volgden.

We komen stilaan bij het einde van dit verslagje, maar omdat we dit in schoonheid willen afronden, gaan we eerst het enige minpuntje ventileren. Dat was de belichting. Of liever, het gebrek daaraan. De gelaagdheid van het optreden trok zich als resultaat van de amateuristische belichting zelfs door naar onze foto's. Het lijken mooie, maar het zijn lelijke... Voor de rest niets dan lof voor het initiatief. De klank en de sfeer zaten goed, en we hopen dat de Zwervers hier vaker blues gaan programmeren. Daar is in deze regio nood aan. Met pakweg honderd bezoekers was dit optreden uitverkocht. Komaan jongens, waar wachten jullie op? Weet ons gerust te vinden als jullie hulp nodig hebben...

En dan nu die schone afronding. Na het optreden had Jontavious zich onder het publiek gemengd om bij de merchandise-stand cd's te signeren. Zijn recente 'West Georgia Blues' ging trouwens vlotjes over de toonbank. We gingen even met hem praten en vertelden dat we slecht nieuws voor hem hadden: "Jontavious, in one of your songs you asked your baby to smoke your cigarette. But we know that girl! She's a chain smoker. She smokes at least two packages a day so those are of course not all your cigarettes..." Jontavious barstte uit in een onweerstaanbare lachbui en antwoordde: "Oh man, this is a good one. But be assured, when needed, I've got more than one smoke a day." Geen hond, zelfs geen mens, begreep waar wij het over hadden. Maar Jontavious glunderde en gaf ons een welgemeende knuffel. Een Belgische bleekscheet uit Brugge – lang leve de alliteratie – had naar zijn teksten geluisterd en had die ook begrepen. Mission accomplished...