Voorzien van een stevige body, met een beetje van alles en
vooral van alles een beetje. Een gepastere omschrijving voor het
optreden van The Blues Conspiracy valt me niet te binnen. Met
zeven muzikanten op het podium heb je inderdaad al wat om het
lijf. Door een op een vast stramien berustende aflossingsronde
kwam geen enkele hoofdvertolker ertoe het publiek diepgaand te
betrekken in het complot...
In
2004 kruisten twee Fransen en een in Frankrijk residerende
Amerikaan elkaars pad en dit resulteerde in de bij het Franse
platenlabel DixieFrog uitgebrachte cd:'Let's Have A Blues
Party!'. Ondanks de samenzwerige groepsnaam en een luchtige
titel bleef de verkoop ver onder de bescheiden verwachtingen.
Maar dit weerhoudt het trio Alain 'Leadfoot' Rivet, Nico Wayne
Toussaint en Neal Black er niet van om vijf jaar later hun
bondgenootschap te bestendigen.
Na een instrumentale opener door de vierkoppige vaste
begeleidingsband van Rivet, neemt Nico de volgende drie nummers
voor zijn rekening. Nog voor hij goed en wel tot ons doordringt,
kondigt hij 'Leadfoot' Rivet aan. Twee nummers verder staat Neal
Black te soleren. Het eerste deel sluiten ze samen af met twee
nummers uit de bovenvernoemde cd. Afwisseling bij de vleet dus,
maar wel ten koste van het buikgevoel. Toussaint kon bij
momenten voor enige beroering zorgen, ook Neal leek indruk te
maken. Deze vaststelling kreeg een stevige deuk bij het
afsluitende bisnummer. Na meerdere pogingen kon hij de
aanwezigen er niet toe bewegen het refrein van 'Got My Mojo
Working' mee te zingen.
Ook de schaarse mooie momenten wil ik u niet onthouden, zoals
het spontane applaus voor dat puike harmonicaspel van Nico bij
'I Wish You Would'. Neal verraste op zijn beurt met zijn bluesy
bewerking van 'I'll Fly Away', een nummer van Albert E. Brumley,
uit de tijd dat bluegrass nog hillbilly heette. Voor de
soultinten was het wachten op de vluchtige passages van 'Leadfoot'
Rivet, die hooguit twee opeenvolgende nummers op de planken
bleef. Tijdens de tweede set liet hij nog voor het beëindigen
van zijn tweede nummer Neal aanrukken, die de klus op zijn
eentje mocht afmaken. Alain 'Leadfoot' Rivets begeleidingsband
bevat, naast drummer en bassist, twee gitaristen. Hoewel ze
meermaals uitvoerig werden voorgesteld, stonden ze er bij
momenten voor spek en bonen bij, zeker wanneer Neal Black op het
podium stond. Een line up met Nico en Neal, aangevuld met een
ritmesectie, zou vast voor meer vonken hebben gezorgd.
Natuurlijk was het evenmin tijdens het tweede gedeelte allemaal
kommer en kwel, Nico zette ondermeer een hitsige boogie neer en
Neal liet ons even rillen bij 'Judgement Day'. Samen deden ze
nog beter met 'Who Do You Love'. Wel allemaal niet erg
origineel, en nog minder toen ze er als sluitstuk in de
voltallige bezetting CCR bij sleurden met 'Long As I Can See The
Light'. Dit doet niets af van het feit dat nogal wat
toeschouwers na afloop uitgesproken tevreden bleken, ik heb het
hier uiteraard niet over diegenen die hun bijdrage leverden aan
het gekwek, u kan waarschijnlijk raden waar deze zich bevonden…
Dit optreden vormt vast geen mijlpaal in de annalen van On The
Road, daarvoor verwachten we toch ietsje meer. Volgende afspraak
op 17 december met Memo Gonzalez & The Bluescasters, zijnde het
laatste clubconcert voor het najaarsseizoen 2009. De organisatie
laat nog weten dat de verkoop van de abonnementen voor het
voorjaar 2010 start op maandag 14 december vanaf acht uur.
Patrick Lagae