interview: Big Pete

"Voorlopig geen bandjesgedoe meer voor mij"

door Wim Huybrechts

De organisatoren van het Moulin Blues Festival in Ospel (NL) stelden in 2008 een 'tribute band' samen, naar aanleiding van de tiende verjaardag van Lester Butlers overlijden. Hierbij konden ze geen betere frontman bedenken dan Pieter 'Big Pete' van der Pluijm. De Nederlandse zanger-harmonicaspeler was immers al jaren een enorme fan van Butler. Dat optreden werd een waar succes en staat nog steeds in ons geheugen gegrift als één van de beste 'gigs' ooit in Ospel.

En Pieter bleek een blijvertje te zijn, een diehard muzikant die enorm hard heeft gewerkt om zijn doel te bereiken. We waren aangenaam verrast, toen Randy Chortkoff - 'big boss' van Delta Groove Records en zelf een verdienstelijk harmonicaspeler - hem in het voorjaar uitnodigde om in Los Angeles een cd op te nemen. Deze eer is nog maar weinig Europese bluesmuzikanten te beurt gevallen. We vonden het dus tijd om het grote publiek met Big Pete te laten kennismaken. We trokken met een vragenlijstje richting Nederland, waar een bereidwillige Pieter graag zijn verhaal uit de doeken deed…

Pete, kun jij je even voorstellen aan onze lezers en lezeressen?
Natuurlijk, ik ben Pieter 'Big Pete' van der Pluijm, geboren op 8 augustus 1977 in de Hoek van Holland. Momenteel woon ik in Heukelum, Gelderland. Ik ben getrouwd met Rianne en trotse vader van twee dochters: Dolores (6) en Luci (7 maanden).

Hoe kwam je in contact met muziek en met de blues in het bijzonder? Kom je uit een muzikale familie?
Ik kwam, zoals zovelen, in contact met muziek via de collecties platen en cassettebandjes van mijn vader (o.a. Clapton, Mayall, Stones, Hendrix en Muddy Waters) en mijn broer (Michael Jackson, Prince, Beastie Boys, enz…). Als kind begon ik al gauw gitaar te spelen en rond mijn tiende begon mijn eigen smaak zich te vormen. Hierbij denk ik dan vooral aan Guns & Roses, Bon Jovi en dergelijke. Nadien kwam ik in aanraking met de 'alternatieve' muziek van begin jaren '90. Je weet wel, Nirvana, Alice in Chains, Rage Against the Machine, Jane's Addiction, de Black Crowes…en… tóén zag ik op televisie The Red Devils op Pinkpop in 1993! Ik zag Lester Butler spelen en dacht: "dát wil ik ook doen!" Ik was volledig verkocht. Ik sloot me op in mijn slaapkamer met 'King King' (het legendarische live-album van The Red Devils, nvdr.) in mijn cd-speler en toen begon mijn zoektocht naar alle 'ins en outs' van de mondharmonica.

__________________________________________________________________________

Het gebeurt niet zo vaak, eigenlijk haast nooit, dat een artiest uit de lage landen een uitnodiging krijgt van een major-label uit de USA om er een cd voor op te nemen en uit te brengen. En als dat label nu toevallig het allerbelangrijkste label voor westkustblues is, is het hek helemaal van de dam. Wim Huybrechts ging praten met Big Pete, een rasartiest die onder de hele toestand de bescheidenheid zelve blijft...

Het volledige artikel over Big Pete verscheen in BTTR 80 (begin oktober 2011). Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.