interview: Little Victor
 

de Salvador Dali van de gitaar

door Lambert Smits

Maar al te vaak claimen songs het ‘blueslabel’ zonder blues te zijn. Meestal bevatten die nummers wel enkele blueslicks, maar van de ‘real thing’ is er nauwelijks sprake. Bovendien zijn die songs vaak zo glad geproducet, dat er weinig of niets van emotionele betrokkenheid van de artiest te merken is. Muzikanten die vasthouden aan het authentieke, rauwe 'downhomewerk' worden hoe langer hoe schaarser, zowal in de Amerikaanse brandhaarden van het genre als hier in Europa. Wanneer dan toch eens iemand zijn nek durft uitsteken en in de voetsporen van de pioniers loopt, krijgt hij aanvankelijk weinig of geen respons. En zo iemand is nu net Little Victor. Nadat hij jaren samen met Sophie Kay, zowel in de US als in Europa op het podium stond, bleef de erkenning en waardering uit. Gelukkig is hier nu verandering in gekomen. Victor vond onderdak bij El Toro Records, het label dat gekend is om, en garant staat voor, zijn 'vintage' klinkende opnames. El Toro gaf Victor de gelegenheid om zijn eigen ding te doen, wat resulteerde in het overweldigende ‘Boogie All Night’. Reden genoeg om bij Victor te peilen waar het in zijn muziek om draait en hoe hij tegen de dingen aankijkt...
 

Victor, we kennen je nog wel van je passages destijds in België, aan de zijde van Sophie Kay of als begeleider van Louisiana Red, maar vertel ons eens wat wij nog moeten weten over je.
Wel, mijn jeugd kan je best vergelijken met de jeugd van een zigeunerkind. Mijn pa was afkomstig van Arkansas en mijn ma was Italiaanse. Mijn pa was in de US Air Force, waardoor wij vaak moesten verhuizen. Ik heb dus in mijn jeugd op diverse plaatsen aan beide zijden van de oceaan gewoond. Ik ben trouwens in Rome geboren en wel op 31 januari 1967. Ik groeide op in diverse militaire basissen in evenveel landen en continenten. Ik profileer mezelf als muzikant, producer, songschrijver, musicoloog, platenverzamelaar, dj en performer.

__________________________________________________________________________

Als de tijd rijp is...
In de jaren '90 hadden wij frequent contact met Little Victor. In die tijd rotzooide hij voornamelijk in Parijs met Miss Sophie Kay. Met de regelmaat van een overgeoliede tikker stuurde hij ons democassettes van een bedenkelijke kwaliteit. Het vinnige baasje vertoonde een niet aflatend enthousiasme en een bovenmaatse profileringsdrang. Iets diep in ons liet vermoeden dat hij het ooit nog wel eens zou maken. Tegenwoordig neemt ook de beau monde van de blues hem au serieux. Hij behoort nu tot het selecte kransje muzikanten rond Bob Corritore en Louisiana Red. Het label El Toro bracht een ronduit schitterende cd van Victor uit. De tijd was rijp en Lambert Smits ging met deze vreemde snuiter praten...

Het volledige artikel over Little Victor verschijnt in BTTR 81 (eind december 2011).
Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.