|
|
||
|
|
vuurvast gitaarspel, authentiek, eerlijk en passioneel... door Franky Bruneel
Natuurlijk hebben we onze ogen af en toe toch eens geopend. Om stiekem enkele vreugdetranen de vrije loop te laten. Dan keken we even naar Ray en zagen steeds weer diezelfde warme ontwapenende brede glimlach. De brave man stond daar in alle eenvoud zelf te genieten van al het wonderbaarlijks dat hij zelf creëerde. Zonder ook maar het minste schaamrood, durven wij hier beweren dat Guitar Ray veruit de meest magistrale gitarist is, die wij de laatste jaren live in bluesland hebben gezien... __________________________________________________________________________ De blues is zoveel meer dan het stereotiepe beeld van de oude drankzuchtige neger die op zijn 'front porch' een verhakkelde gitaar tormenteert. En neen, de brandhaarden van het genre liggen nu niet bepaald in Italië. Maar het bluesgevoel vindt zijn weg naar de wildvreemdste uithoeken ter wereld en nestelt zich in rechtgeaarde zielen die het aandurven om zich ervoor open te stellen. Ray Scona is zo iemand. De blues heeft zich hardnekkiger meester van hem gemaakt dan hij zelf vermoedt. Guitar Ray... het ontdekken meer dan waard!
Het volledige artikel over Guitar Ray verschijnt in BTTR 81
(eind december 2011). |
|
Het
aantal lezers dat in de jaren '60 de magische sound van Magic Sam of
Otis Rush live heeft meegemaakt, is met een aan zekerheid grenzende
waarschijnlijkheid op één hand te tellen. Akkoord, Rush stond in 1997 op
het More Blues Festival in Zottegem. Zijn meesterlijke tremelo was op
dat moment, samen met de spreekwoordelijke thrill, al een heel klein
beetje gone. We hebben altijd gedacht dat de fabuleuze vibrato in de
gitaarklank van Chicago's West Side behoorde tot het erfgoed dat we
alleen op onze oude platen konden terugvinden. Tot we op (Ge)Varenwinkel
2011 de Italiaanse Guitar Ray Scona hoorden. Hoorden, jawel. Want we
hebben hem amper gezien. Hier weerklonken Magic Sam en Otis Rush in één
en dezelfde gitarist. En de beleving ervan was zoveel intenser wanneer
we ons met gesloten ogen lieten meevoeren naar wat ooit het Chicago van
de gouden bluesjaren moet zijn geweest.