|
|
||
|
|
Men zegt wel eens dat West-Vamingen harde werkers zijn. 'Wroeters' zijn het, maar dát woord begrijpen alleen zij. Tim De Graeve is een kind van de Westhoek, een agrarische regio waar je de oorlog nog kunt opsnuiven. Alsof de tijd er is blijven stilstaan. Als kind schaarde Tim zich tegen de heuvelruggen van de Rodeberg, de Zwarteberg, de Scherpenberg en de Vidaigneberg. Ter compensatie luisterde hij naar kerels uit de vlakke Mississippidelta. Maar ook naar Bob Dylan, het weze hem vergeven. De muziek liet Tim nooit meer los. En doorheen de ellende van een vreselijke ziekte was die muziek Tims enige strohalm. Sinds enkele jaren treedt Tim op als de one-man-band Tiny Legs Tim. We zagen hem voor het eerst toen hij in december 2009 het voorprogramma van het 'Chicago Blues Festival' speelde, in de bluestempel Banana Peel. In 2011 bracht hij de zeer gesmaakte cd 'One Man Blues' uit. En met zo'n 125 optredens in zijn agenda, heeft dit album hem zeker geen windeieren gelegd. Het was zelfs goed voor een ticketje Ospel, want op vrijdag 4 mei staat deze jonge dertiger op het Moulin Blues Festival, het grootste bluesfestival in Nederland. Een babbel met Tim kon in dit blad niet uitblijven. Daarvoor trokken we op een verwaaide doordeweekse avond naar café Het Volkshuis in Gent, een donker studentikoos hol in Tims nieuwe thuisbasis. Vaak houden ze daar jamsessies - mét Tim en Lightnin' Guy, die andere vergentste West-Vlaming - en de drank is er spotgoedkoop, al vermelden we dit laatste, uiteraard, volledig in de marge... We moeten ons interview nu eenmaal ergens beginnen en dogmatische genummerde vragenlijstjes zijn ons ding niet. Nooit geweest, trouwens. Bij wijze van ijsbreker vragen we Tim wat hij zou antwoorden op de vraag 'wie is Tiny Legs Tim?', er van uitgaand dat hij met een micro onder zijn neus een statement van een halve minuut voor de radio mag doen. Met een zweem flegmatisch sarcasme, antwoordt Tim droogjes dat hij de eerste twintig seconden zou nadenken. Voilà, het ijs is inderdaad gebroken en Tim vervolgt met het échte antwoord: "Tiny Legs Tim is ontstaan in 2008, maar wat ik doe, zit wellicht al langer in mij dan ik zelf besef. De blues van Tiny Legs Tim zijn nieuwe nummers, gebracht in de traditie van de vooroorlogse Delta-slideblues. Neen, ik heb dat genre niet gekozen. Dat is gewoon zo gegroeid, zonder forceren. Deze muziek past gewoon bij deze fase in mijn leven.” De jonge bluesman blijkt een redenaar. Hij denkt bij elke vraag goed na. Zijn antwoorden zijn trouwens ook duizend keer belangrijker dan onze vragen. Daarom laten we Tim voor de rest van dit artikel vrijwel alleen aan het woord. Hij heeft immers iets te vertellen. Eindelijk eens een bluesartiest van bij ons, die geen genoegen neemt met platgewalste dooddoeners als dat de blues vanuit de ziel moet worden gespeeld, dat je die muziek moet voelen, dat emoties zo belangrijk zijn in de blues, dat de blues een manier is om uitdrukking te geven aan gevoelens enzovoort enzoverder. Ja, lieve lezers, natuurlijk zal dat allemaal wel zo zijn, maar het gros van onze lokale blueswannabees komt in een gesprek echt geen centimeter verder dan deze cliché's. Van wat deze kerel ons heeft verteld, zijn we toch wel bij momenten stil geworden. Heel stil zelfs... __________________________________________________________________________
Het volledige artikel over Tiny Legs Tim staat in BTTR 82 (maart 2012)
|
|
Tiny
Legs Tim